جایی که پروردگار آبی ساکن است
هنر پیچوای متعلق به ناتوارا واقع در راجستان، حکایت های با شکوهی از زندگی لرد کریشنا را به تصویر کشیده، و به دلیل طراوت و پر جنب و جوش بودن ترکیبات و سازگاری با مضامین، قرن ها زنده مانده است
به جز نقاشی های پیچوای (pichwai)، دیگر در کجا می توانید چنین هماهنگی کاملی را در زیبایی و از خود گذشتگی بیابید؟ نقاشی پیچوای، که معمولا تنها با عنوان پیچوای شناخته می شود، یکی از اشکال باستانی هنر هندی است که خاستگاه آن در نادوارا، شهری کوچک در نزدیکی اودایپور واقع در ایالت راجستان می باشد. این نقاشی های بسیار ظریف و پیچیده در ابعاد یک عمر زندگی، بر روی لباس کار شده و راوی حکایاتی از زندگی خدای کریشنا هستند که از او به عنوان خدای آبی نیز یاد می شود. آنها به طور سنتی به منظور افزایش زیبایی حرم، در پشت بت سریناتجی (تجلی پروردگار به عنوان یک کودک هفت ساله) در معبدی نا شناخته در نادوارا آویخته می شده اند. از آنجا که این خدا به عنوان تجلی کودکانه پروردگار کریشنا پرستش می شود، در نهایت دقت مورد پرستاری و مراقبت قرار می گیرد، و این چیزی است که در پیچوای ها نیز بازتاب می یابد.
پوجا سینگال، موسس “سنت پیچوای و فراتر از آن“، سازمانی که در راستای احیای این شکل از هنر کلاسیک فعالیت می کند، می گوید “سنت مینیاتور پیچوای ها دارای یک تاریخچه طولانی است که در آداب و سنن مذهبی قرون وسطایی فرقه وایشناویته متعلق به قرن شانزدهم (16) ریشه دارد. با ترکیبی از پیچ (پشت) و وای (آویختن)، پیچوای به عنوان بخشی از یک گروه بزرگ تر از مناسک پر جزییات معبد والاب هاچاریا (از فرقه وایشناویته پشتی مارگ) توسعه یافته، که شیوه های زیبایی شناسی را از طریق تزئین معابد، تزئین بت ها و برگزاری جشن های بزرگ با معنویت تلفیق می کند.”
پیچوای ها که در انجمن های معتبری مانند دوسالانه کوچی، نمایشگاه هنر هند به نمایش در
آمده، همچنان به حیات خود ادامه داده و شگفتی خبرگان هنر را بر می انگیزانند.
هنگامی که سنت نقاشی پیچوای آغاز شد، حدود پنج هنرمند مجاز به بازدید از دارشان مقدس (تماشای) سریناتجی، آن هم تنها برای چند دقیقه در طول مدت دینچاریا و یا مراسم مذهبی روزانه او بودند. هر دارشان یک مراسم مذهبی پیچیده بود که برای آن، لباس های او توسط سواک های اش (مریدان حاضر در آنجا) تعویض می شد. این مراسم، با تمرکز بر روی لباس های پیچیده ی اهدا شده از طرف او، به شکل زیبایی در نقاشی های غنی از رنگهای روشن، محصور در مرزهای تاریک و پر از تزئینات طلای خالص به تصویر کشیده شده اند. خیلی زود این آثار تبدیل به یک فرم هنری مستقل شدند که نه تنها آن چه که در معبد می گذشت را به تصویر می کشیدند و به عنوان یک دیوار تزیینی آویخته شده برای مزین ساختن بت به کار می رفتند، بلکه شروع به نمایش زندگی پروردگار نیز کردند.
آیامیدانستید؟
با گذشت سال ها، روند رشد این هنر کاهش یافته، و این امر ناشی از تأثیر دو گانه کاهش حمایت و تقاضای مخاطبان برای نقاشی های ارزان قیمت و در نتیجه کم کیفیت بوده است. نوآوری طرح های پیچیده و ایجاد تعادل خلاقی که علامت تجاری یک نقاشی معتبر پیچوای است، تقریباً غیرممکن به شمار می رود. دلیل دیگر، عدم تمایل نسل جوان هنرمندان برای رعایت نظم و انضباط و سخت گیری آموزش های لازم برای تبدیل شدن به یک نقاش استاد پیچوای است.
سینگال این طور توضیح می دهد که “در ابتدا، پیچوای ها با الگوهای نفیس هندسی و نقوش گل و گیاه در اطراف یک فضای خالی در مرکز طراحی می شدند که در مقابل آن، بت معبد واقع شده بود. به هر حال، در طی یک قرن گذشته، منسوجات نقاشی شده ای که حرم معبد را ترک کردند، نقش جدیدی را به عنوان هنر دیواری پذیرفتند و بنابراین، به خاطر منظر زیبایی شناسی جسورانه شان بیشتر مورد توجه متخصصین آثار هنری قرار گرفته و به تدریج، هواخواهان جدیدی را در میان مجموعه داران به سوی خود جلب کردند. سوای پیچوای های نادوارا، پیچواهای دکنی نیز بسیار مورد توجه بوده و به خصوص نوع قلم کاری آن ها بسیار نادر می باشند. پیچواهای دکنی برای تاجران گوجراتی ثروتمندی خلق می شدند که به منظور تجارت و بازرگانی در حیدرآباد مستقر بوده، و این آثار را برای زیارتگاه های شخصی خود سفارش داده و یا به معبد شریناتجی تقدیم می کردند.
اگر چه این فرم هنر سنتی از ارتباط خود با الوهیت گذر کرده، برای الهام بخشیدن و تأثیرگذاری بر سبک زندگی معاصر یک چرخش اساسی داشته است. آثار پیچوایی همچنان به زینت بخشیدن به دیوارهای متخصصین هنر ادامه می دهند، کسانی که به هنر کلاسیک هندی و حتی نسل جوان تر آن دلبستگی دارند – هر چند با لمس تاثیر هنر معاصر و اندکی تحول از نظر رنگ های مورد استفاده، ترکیب ها و بعضی اوقات ویژگی های سریناتجی. همچنین می توانید قالب های متنوع تری را مناسب با دیوارهای کوچک تر آپارتمان، طاقچه ها و گوشه ها پیدا کنید، ویژگی که این هنر را برای خریداران نسل جدید قابل دسترس تر و مرتبط تر کرده است. و داستان در اینجا به پایان نمی رسد. طراحان مد هندی نیز عناصر و نقوش پیچوای ها را در آثار خلق شده ی خود ترکیب می کنند. برای مثال، روحیت بال را نظر بگیرید. چند سال قبل، این طراح نام آور برای خلق یک نسخه از مجموعه ی محدودی از آثار متنوع و دکوراسیون منزل با عنوان “حسنِ – تایرات” که ترکیبی از نقوش نیلوفرهای آبی، طاووس های دم بلند، میوه ها، گیاهان و جانوران را به نمایش می گذاشت – همه تحول یافته در شیوه نقاشی پیچوای بی نظیر – با خانه طراحی “گود ارت” همکاری کرد. “ویون ایندیا“، خانه ی مد متعلق به شهر چنای نیز به آثار الهام گرفته از مرزهای گل مرواریدی و نقوش باغ های پیچوای می بالد. خوشبختانه، با تلاش گروه حامیان جدید تر – مانند سینگال که پیچوای را در انجمن های معتبر مختلف مانند نمایشگاه دوسالانه کوچی، نمایشگاه هنری هند و در نمایشگاه های مختلف برگزار شده در دهلی نو به نمایش گذاشته است – آثار پیچوای همچنان به حیات خود ادامه داده و شگفتی خبرگان هنر را بر می انگیزانند.
