دیوارهایی که سخن می گویند

دیوارهایی که سخن می گویند

یک فروشنده ساز فلوت در کنار خیابان می ایستد و کالای خود را می فروشد؛ یک سردار جی پشت تپه ای کتاب نشسته و روزنامه می خواند؛ فروشنده یک فروشگاه دور افتاده و کوچک چشم از روی طبقات شیرینی اش بر نمی دارد گویی یک گاو آسوده خیره شده است… به نظر می رسد هیچ چیز غیر عادی در این صحنه ی واقعی و ذاتی از هر شهر کوچک و بزرگ هندی وجود نداشته باشد. تنها چشم انداز بی نظیر این است که همه ی چهره های زنده بسیار بزرگ تر از زندگی واقعی بوده و بخشی از یک نقاشی دیواری خیابانی هستند! باور کردنی نیست اما این آثار عظیم و رنگارنگ هنری قادر بوده اند یک مجموعه ی مسکونی آرام را در دهلی نو به طور کامل انتقال دهند. از یک محله غریبه با ساختمان های یک دست کسل کننده، امروزه مجموعه لودهی تبدیل به مجموعه ای پر سر و صدا از جهان موازی شده است؛ یک بوم نقاشی زنده که داستان های زندگی را از اطراف ما و ورای ما به ارمغان می آورد! دیوارهای سفید در امتداد خیابان ها تبدیل به بوم های نقاشی هنرمندان از هند و سراسر دنیا شده اند، کسانی که این منطقه را به شکل اولین منطقه هنر عمومی هند در آورده اند.

گذشته
منطقه مسکونی لوده در جنوب دهلی در حدود دهه 1940 به عنوان خانه های مسکونی کارمندان دولت ساخته شده است. این مجموعه، آخرین محله ی مسکونی ساخته شده در دوران بریتانیا، با قرار دادن خانه هایی مشابه با سرباز خانه ، ساختاری نئوکلاسیک را در ذهن بازتاب می دهد که از ویژگی های استاندارد معماری دوران استعمار به شمار می رفته است. امروزه، پس از این که بخش هایی از آن به عنوان پروژه ی هنر عمومی توسط هنرمندان نقاشی شده، می توان تغییر را در این مجموعه مشاهده کرد. با دیوارها، خطوط و فاصله بین خطوطی که توسط رنگ های عجیب و غریب منفجر شده، فروشگاه های متنوع و کافه هایی که خود را به قالب گالری های هنری در آورده اند، و نیز جریان باریکی از بازدید کنندگان، این محله نمودارهای محبوبیت را بالا برده و برای خود یک نام کاربری جدید یافته است: منطقه هنری لودهی.

هنر خیابانی و یا هنر عمومی، همان طور که امروزه به طور عمومی شناخته می شود، از یک ایده ساده متولد شد که نمی توان هنر را تنها بر روی بوم نقاشی و برای یک گروه انتخاب شده از مردم ارائه داد. در حال حاضر، هنر عمومی از لحاظ قانونی و اجتماعی مورد پذیرش قرار گرفته و بنابراین، خود را از خراب کاری های نام گرفته به عنوان گرافیت در دهه 1960 متمایز ساخته است. گفته می شود که هنر عمومی به شهرهای متراکم لذت و زیبایی افزوده، و آرامش را به زندگی شلوغ ساکنان شهرهای بزرگ به ارمغان آورده است. در مجموعه ی لودهی، این تغییر در همه جا دیده می شود.

تغییر اذهان

آثار هنری نه تنها موجب زیبا تر شدن دیوارهای این مجموعه شده اند، بلکه به نظر می رسد که محله را تمیزتر و شادتر نیز کرده اند! ساکنین این محله، دست فروشان، فروشندگان و کارگران شهرداری قادر به ایجاد غرور و افتخار جامعه جمعی مدنی به عنوان یکی از نتایج نا مشهور اصلی این پروژه بوده اند. هم اکنون هنر بر بافت اجتماعی این مجموعه نفوذ می کند. از ساکنینی که اطمینان کسب می کنند که نمای خارجی خانه های آن ها به خوبی حفظ شده و کودکانی که با غرور و افتخار از این هنر نگهداری می کنند، تا مغازه دارانی که با غرور نقاشی ها و آثار هنری را نمایش می دهند که پیش از این در قفسه ها خاک می خوردند، تمام محله هنر را مورد ستایش قرار می دهند. حتی کافه های زنجیره ای مشهور نیز عناصر هنری مانند تصاویر هولوگرافی و جعبه های هدیه طراحی شده ی سنتی را به دکور های داخلی یکنواخت پیشین خود افزوده اند. این منطقه، با برگزاری رویدادهای بزرگی مانند نمایشگاه هنری هند با سازمان دهی پیاده روی در محله، در فوریه سال جاری، و گالری هایی که آمادگی ارائه و نمایش هنرهای خیابانی را در فهرست گالری خود اعلام کرده اند، احترام ویژه ای برای هنر خیابانی به ارمغان آورده است.

پروژه
آن چه در سال 2015 به عنوان یک تجربه بر روی تنها سه دیوار آغاز شد، به این ایده شکل داد: مردم پشت پروژه، انجمن غیر انتفاعی اس تی آرت (St+art) هند یا هنر خیابانی، متوجه شد که مجموعه لودهی هر آنچه که یک منطقه هنری باید داشته باشد را دارد: دیوارهای گسترده، خیابان های وسیع و یک طرح بندی بی سر و صدا. در سال 2016، به عنوان بخشی از جشنواره هنری لودهی، این هنر به 25 اثر گسترش یافته و در سال 2016، این منطقه هنری شکل گرفت. امسال، هنرمندان بین المللی نیز برای بر جا گذاشتن رنگ های شان بر روی این دیوارها دعوت شدند. امروزه، این منطقه شامل آثاری از هنرمندان هندی و بین المللی شده است که از میان آن ها می توان به هنرمندان هندی مانند ساجید واجید، سامیر کولاوور، و حنیف کورشی و همچنین هنرمندان بین المللی از هلند، دان بوتلک، هنرمندان سنگاپوری، یوک و شریو، و هنرمند ژاپنی، یوه ناگائو اشاره کرد. پیش از این که این جشنواره افتتاح شود، برگه های پرسش نامه ای بین حدود 7,500 خانه در این محله پخش شده و از آن ها دعوت به عمل آمد که عضوی از این جشنواره باشند. هنگام گشایش جشنواره، یک دیوار “سات سات” ویژه نقاشی شده توسط هنرمندان و ساکنین به نمایش در آمد که برای ایجاد هنر به شکلی کاملا دموکراتیک و فعال کردن حس مالکیت و غرور جامعه تلاش کرده بودند.

مشمولیت تمام
بنیان گذاران اس تی آرت (هنر خیابانی)، آرجون بال، آکشات نایوریال، تانیش توماس، حنیف کورشی و گویلیا امبروگی می خواهند که هنر را در معرض مخاطبین گسترده تر قرار داده و هنر را در دسترس همه قرار دهند. همه سازمان ها با هدف آوردن هنر خارج از فضاهای معمولی و در آوردن آن به شکل بخش جدایی ناپذیر فضاهای شهری تلاش می کنند. آن ها می گویند که “هنر در فضاهای عمومی مردم را توانمند ساخته و آن ها را قادر می سازند که ورای مرزها فکر کنند. هنر موجب گشایش گفت و گو بین مردم می شود.”

راهی به سوی پیشرفت
با رعایت اصول اخلاقی مرتبط با موضوع اجتماعی و فرهنگی، که به معنی طنین تصویر سازی سیاسی یا مذهبی است، آثار هنری نیز واقعیت هایی مانند جنگل زدایی، تغییرات آب و هوا و فعالیت های اجتماعی را بازتاب می دهند. به علاوه، “شرکت هنر خیابانی با دسترسی برای همه” منجر به مزین شدن پنج دیوار با عناصر لامسه، و پیگیری های ویژه سرپرستی برای کودکان دچار مشکلات بینایی شده است. این پروژه هم اکنون توسط اتحادیه اروپا نیز پشتیبانی می شود. آن چه برای مشاهده باقی می ماند، تاثیر متداوم هنر عمومی و ارزیابی همکاری چند جانبه است. منطقه هنری لودهی بدون شک تجمعی است که امکان اجرای این تغییرات را مجاز دانسته و گشایش این سفر برای مشارکت عموم در آن ضروری است.