چشم انداز زبانی هند
هند سرزمینی با حدود 500 زبان مختلف است که اکثریت آنها حتی امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرند. سونال کولکارنی – جوشی در مورد تنوع آنها صحبت کرده و پیوندهای جهانی باستان را دنبال می کند
هند سرزمینی با حدود 500 زبان مختلف است که اکثریت آنها حتی امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرند. سونال کولکارنی – جوشی در مورد تنوع آنها صحبت کرده و پیوندهای جهانی باستان را دنبال می کند
پایین: کتیبه های تامیل باستان در معبد بریهادی شوارا در تانجاوور
جامعه ، فرهنگ ، تاریخ و سیاست هند به طور مداوم با تعدد زبان های وی شکل گرفته است. بنابراین ، چند زبان در هند صحبت می شود؟ این کشور محل مکالمه حدود 461 زبان است. از این تعداد ، 447 زبان به طور فعال در ارتباطات روزانه مورد استفاده قرار می گیرند ، در حالی که 14 زبان منقرض شده اند – آنها دیگر هیچ ارتباطی را برآورده نمی کنند. در این میان ، 121 زبان بیش از 10 هزار گوینده دارند و 22 زبان از آنها به طور رسمی در قانون اساسی هند به رسمیت شناخته شده اند. این زبان ها شامل آسامی ، بنگالی ، بودو ، داگری ، گوجراتی ، هندی ، کانادایی ، کشمیری ، کنکانی ، مالایالام ، مانیپوری ، مراتی ، میثیلی ، نپالی ، اوریا ، پنجابی ، سانسکریت ، سانتالی ، سیندی ، تامیل ، تلوگو و اردو می شوند. از اینها به عنوان “زبانهای فهرست بندی شده” یاد می شود و با توجه به آمار به دست آمده در سراسر کشور در سال 2011 ، 96.72 درصد هندی ها به هر یک از این زبان ها به عنوان زبان مادری خود صحبت می کنند. زبان هندی با اکثریت جمعیت هند (26.6٪) صحبت می شود و به دنبال آن زبان های بنگلا (7.94٪) ، مراتی (6.84٪) و تلوگو (6.68٪) در این رتبه بندی قرار می گیرند. از بین زبان های فهرست بندی شده ، هندی به عنوان زبان رسمی ملی شناخته شده است؛ انگلیسی در سطح ملی به عنوان زبان رسمی فرعی استفاده می شود. پس از استقلال ، چندین ایالت هند از یک خط زبانی پیروی کردند و بدین ترتیب زبانی را که بیشتر مردم به آن صحبت می کردند را به عنوان ابزار ارتباطی رسمی خود در آوردند. بنابراین ، برخلاف بسیاری از کشورهای تک زبانه که یک زبان رسمی واحد دارند (به عنوان مثال ژاپنی در ژاپن ، فرانسوی در فرانسه و غیره) ، هیچ زبان “هندی” واحدی وجود ندارد. خانواده های زبان زبان ها امضاهای مختلف اجداد مردم متعلق به یک سرزمین را به همراه دارند. از این رو ، مانند مردم ، زبان ها را می توان بر اساس شباهت های مبنی بر تبارشناسی بین آنها در “خانواده های” مختلف طبقه بندی کرد. خانواده های اصلی زبان هند به شرح زیر هستند: هندوآریایی – این خانواده شامل زبان های اصلی مانند هندی ، پنجابی ، نپالی ، مراتی ، اوریا ، بنگلا و آکسومیا و همچنین زبان های قبیله ای مانند بهیلی و کاتکاری است. این زبان ها از زبان کلاسیک سانسکریت از طریق تبار پراکریتس آمده اند. در زمان های کنونی ، کسانی که به این خانواده زبان صحبت می کنند، از شمال غربی هند تا شمال شرقی هند گسترش یافته و دشت های شمال هند را اشغال کردند. خانواده زبان های دراویدی شامل چهار زبان اصلی ادبی در مناطق جنوب هند – تامیل ، مالایالام ، کانادا و تلوگو – و همچنین تعدادی از زبان های قبیله ای مانند تودا در تپه های نیلگیری و گوندی در هند مرکزی است. خانواده زبان های دایک در آروناچال پرادش و آسام و خانواده زبان آندامانی در جزایر آندامان دو گروه کوچک تر از تبار زبانان در این کشور به شمار می روند. پیوندهای جهانی جالب اینجاست که همه این گروه های زبان هندی اصل و نسب مشترکی با زبان های سایر نقاط جهان دارند: زبان های هند و آریایی از نظر تاریخی با زبان های صحبت شده در اروپا ارتباط دارند که از زبان های لاتین و یونانی گرفته شده اند. بنابراین ، بنگلا ، هندی ، فارسی ، انگلیسی ، آلمانی و هلندی همه پسر عموهای دور هستند. زبان های موندا یا استرا – آسیایی از نظر ژنتیکی با زبان های صحبت شده در ویتنام و کامبوج ارتباط دارند ، در حالی که زبان های تبتو-برمن از اقوام زبان هایی هستند که در نپال ، میانمار ، بوتان و چین صحبت می شوند. گروه موندا متعلق به زبان های استرا-آسیایی شامل سانتالی، مونداری، هو و چند زبان قبیله ای دیگر هستند که در هند مرکزی صحبت می شوند. گفته می شود سخنرانان خانواده های مختلف زبانی در دوره های مختلفی از تاریخ به شبه قاره هند وارد شده اند؛ اجداد وابسته به گويندگان زبان بزرگ آنداماني ، شايد متعلق به نخستين گروه انسان های مهاجر از آفريقا به آسياي جنوبي و جنوب شرقي بودند.
بالا: سیاست جدید ملی آموزش (2020) برای معرفی مجدد زبان های منطقه ای / محلی در سیستم آموزش کشور هدف گذاری کرده است
کلام به نگارش درآمده زبان در هند با نوشتن رابطه پیچیده ای دارد. همه زبان های هندی نوشته نمی شوند ، اگرچه آنها دارای یک سنت شفاهی غنی هستند. توسعه نگارش بیشتر از هرگونه فعالیت مذهبی یا اجتماعی با ثبت سوابق تجاری در ارتباط است. دیواناگاری یا ناگاری ، مشتق مدرن آن ، برای نگارش هندی ، مراتی ، کنکانی و سانسکریت استفاده می شود. برخی از زبان های هندی با بیش از یک خط نوشته شده اند – دیواناگاری و فارسی-عربی برای سیندی؛ دیواناگاری ، مالایالام ، کانادایی ، فارسی-عربی و رومی برای کنکانی. صرف نظر از اجداد مختلف آنها ، گویندگان زبان های مختلف هندی در انزوا زندگی نمی کنند. در طول هزاران سال ، آنها به دلایل اجتماعی ، اقتصادی و سایر موارد با یکدیگر در هم آمیخته اند. در این روند ، زبان های آنها با کلمات و ساختارهایی از زبان های اطراف غنی شده است. چنین فرآیندهای ادغام و همگرایی ، هندی بودن بسیاری از زبان ها را تعریف می کند و وحدت اساسی تنوع زبانی کشور را برجسته می کند.
پروفسور مالهار کولکارنی به همراه پروفسور رامسوبرامانیان در اتاق سانسکریت موسسه تکنولوژی (IIT) بمبئی. نهادهای برتر دارای یک اتاق سانسکریت هستند که به مطالعه ادبیات هند باستان کمک می کند