بازی شروع شده است

بازی شروع شده است

از بازی های تخته ای که استعداد استراتژیک مغز را نیرومندتر می کنند ، تا بازی هایی که موجب تقویت حافظه می شوند ، بازی های سنتی هند فقط برای لذت بردن طراحی نشده اند. ابیشک دوبی، برخی از این بازی ها را بررسی کرده که در صورت اساطیر معاصر باز گشته و توجه حتی بازیکن های امروزی را جلب می کنند

حماسه های هند باستان مملو از توصیف بازی های سرگرم کننده ای هستند که مردم آن زمان را از طریق چالش های داستانی و در عین حال استراتژیک سرگرم می کرده اند. به عنوان مثال بازی چاوسر را در نظر بگیرید که اغلب به عنوان جد بازی تخته ای بسیار محبوبی خوانده می شود که امروزه لودو (مینچ) نام گرفته است. این بازی توسط چهار بازیکن در یک تخته بازی جدول مانند اجرا می شود ، این بازی شامل حرکات استراتژیک مهره ها است – به هر بازیکن چهار مهره اختصاص داده شده است. از این بازی حتی در حماسه هندی  ماهابهاراتا نیز یاد شده است. صورت مدرن این بازی با عنوان لودو، در حال حاضر یکی از محبوب ترین بازی های محبوب در سیستم عامل های آنلاین است که میزبان هزاران بازی به صورت آنلاین می باشد. مورخان می گویند بازی های مشابهی با استفاده از تاس، در دوران باستان در سراسر هند رواج داشته اند. بقایای تاس های دوکی شکل در چندین نقطه از اماکن متعلق به دوره هاراپان یافت شده اند.

باور بر این است که بازی محبوب دیگر ، شطرنج ، نیز در هند ابداع شده است. کارشناسان می گویند این بازی در ابتدا به عنوان آشتاپادا (64 خانه) شناخته شده و پیش از این با یک تاس در تخته شطرنج اما بدون خانه های سیاه و سفید انجام می شده است. برخی می گویند چاتورانگا (چهارگانه) بازی اصلی شطرنج بوده است. در سانسکریت ، چاتور به معنی چهار و آنگا به معنای عضو یا شاخه است ، که نمادی از چهار شاخه یک ارتش بودند. درست مثل یک ارتش از زمان های قدیم ، در این بازی از قطعاتی به شکل فیل ، ارابه ، اسب و سرباز استفاده شده و بیشتر برای تقویت استراتژی های جنگی بازی می شده است.

بازی تخته ای سنتی مشابه دیگری که حتی امروز نیز بازی می شود ، کاتان ویلایاتو است. این بازی که شکل متفاوتی از ایکس او (tic-tac-toe) است،  پیش از این با صدف ، سکه و یا حتی سنگ بازی می شد! بازی های کارتی نیز در دوره قرون وسطی در هند رواج داشتند. یک نمونه از آن ها، گنجیفا است که در دیوان های مغول بسیار محبوب بود. آن طور که در اسناد تاریخی متعلق به حدود سال 1300 میلادی ذکر شده ، این کارت ها با نقاشی های دستی ، از پیشکسوتان کارت های بازی امروز به شمار می روند. این بازی ها بیشتر برای تقویت مغز و هوشیاری ذهن و یا مهارت ها ساخته شده اند. در واقع چند نمونه از بازی های محلی تامیل نادو با هدف تقویت حافظه و مهارت های عینی اجرا می شوند – پالانکولی آتام و آدو پولی آتام (همچنین شناخته شده به نام هولی گاتا در کارناتاکا و پولی جودام در آندرا پرادش) دو نمونه از آنها هستند. اولی که به دو ستون تخته با هفت فنجان کم عمق و اشیایی برای تشبیه سکه ها (سنگ ریزه ، دانه یا صدف) نیاز دارد ، توسط دو یا چهار بازیکن اجرا می شود ، در حالی که دومی ، مجموعه ای از قوانین نسبتاً جالب شامل سکه های نماینده بزها و ببرها می باشد!

به شکل قابل توجهی، بسیاری از این بازی های باستانی داخل خانه، در حال حاضر باری دیگر بر روی بسترهای بازی آنلاین متولد می شوند.

رنگ و بوی محلی

هند همچنین محل تولد چندین بازی در فضای باز است که در سراسر جهان با نام های مختلف شناخته می شوند. آنچه بقیه جهان آن را به عنوان بگیر و پرتاب کن می شناسند ، ساکنان بخش کاربی آنگلونگ متعلق به آسام، آن را دوب – کِل می نامند. اما عنصر اصلی که این دو را از هم متمایز می کند ، جسمی است که پرتاب شده و گرفته می شود – یک توپ پارچه ای. لوره می گوید در اصل ، زنان پارچه را دور یک سبزی می پیچیدند و از آن به عنوان توپ استفاده می کردند! اغلب دیده شده است که بازی های سنتی از مواد تشکیل دهنده محلی استفاده می کردند.

یک مثال مناسب، بازی گیلی – داندا است که حتی امروزه نیز در مناطق روستایی هند رواج دارد. این بازی که با دو تکه چوب و یک سنگ یا یک شی گرد بازی می شود را می توان توسط دو یا چند بازیکن انجام داد.

زیبایی این ورزش ها این است که ، در حالی که بازی های مدرنی مانند فوتبال و بوکس وجود دارند ، بازی های سنتی هنوز هم برای زندگی روزمره در سراسر کشور شایسته هستند. به عنوان مثال اینسوکنوار متعلق به میزورام را در نظر بگیرید که ورزشی است که در آن شرکت کنندگان سعی می کنند در حالی که یک شاخه بامبو یا شیء چوبی را در دست نگه دارند، یکدیگر را هول دهند. در شمال هند شاهد بازی های سنتی مانند کوشتی (پهلوانی یا کشتی گیری) هستیم؛ ثور (یک بازی گرگم به هوا در فضای باز که در مناطق اطراف آیودیا در شمال هند بازی می شود) و اسکوای (نوعی هنر رزمی که خاستگاه آن در کشمیر است). امروزه، وقتی به دنبال یافتن راه حل هایی مناسب برای زمان حال، به گذشته می نگریم ، این بازی های سنتی و مناسبت آنها حائز اهمیت بسیاری می شود. دولت و سازمان های خصوصی برای حفظ این بازی ها گام هایی برداشته اند. در حالی که بازی های تخته ای در قالب های دیجیتالی دوباره متولد می شوند ، از مدارس نیز خواسته شده است که کودکان را در بازی های باستانی در فضای باز مانند سیلامبام، مالاکامب و گاتکا آموزش دهند.