هنر جنگیدن
ممکن است ، هنرهای رزمی هند با گذشت زمان جذابیت خود را از دست داده باشند. اما با تشویق های دولتی و بخش خصوصی ، حفظ می شوند و رواج می یابند.
هند سابقه ای طولانی در ورزش های رزمی دارد ، که تاریخچه آن به هزاران سال قبل برمی گردد. در حالی که برخی از هنرهای رزمی شرق آسیا مقبولیت گسترده تری پیدا کرده اند ، عده ای بر این اعتقادند که ریشه بسیاری از این ورزشها به بودیدارما ، راهب بودایی هند می رسد ، که طبق یک افسانه معروف ، گفته می شود که کونگ فوشائولین را توسعه داده و در حدود قرن 6 میلادی یوگای هند را آموزش داده است . هنرهای رزمی هندی که بخشی جدایی ناپذیر از میراث و فرهنگ ما هستند ، نه تنها در داخل کشور بلکه حتی در سطح بین المللی نیز در حال محبوب شدن می باشند.در اکتبر 2020 ، نخست وزیر هند ، نارندرا مودی ، در برنامه رادیویی محبوب خود Man Ki Baat ، ورزش های بومی هند ، به ویژه مالاخامب و نحوه تبلیغ آن در خارج از هند را مورد توجه قرارداد. نخست وزیر مودی گفته بود: “امروزه ، ورزش سنتی مالاخامب در چندین کشور محبوب شده است. در ایالات متحده ، هنگامی که چینمای پاتانکار و پرادنیا پاتانکار شروع به آموزش مالاخامب از خانه خود کردند ، آنها حتی تصوری از موفقیت خود نداشتند. امروزه در بسیاری از نقاط ایالات متحده مراكز آموزش مالاخامب وجود دارد ، زیرا تعداد زیادی از جوانان در آنجا مشتاق یادگیری این ورزش شده اند. “موارد زیر چند نوع از هنرهای رزمی هند هستند که در حال یافتن سکوهای جدید می باشند.
مالاخامب
Mallakhamb یک ورزش سنتی هند است که قدمت آن به قرن 12 می رسد. گفته می شود که منشا پیدایش آن در منطقه ماهاراشترا بوده است. کلمه “malla” به معنای کشتی گیر است و “khamb” یا “kham” ، در زبان محاوره ای ماراتی ، به معنی میله است. بنابراین ، مالاخامب به ورزشی گفته می شود که در آن یک ورزشکار با یک میله مبارزه می کند. Manasolhas ، متنی است که در حدود سال 1135 میلادی نوشته شده است ، ورزشی را ذکر می کند که در آن یک کشتی گیر با یک میله برای حفظ چابکی و خوش فرمی بدن خود تمرین می کند. در قرن نوزدهم ، Balambhatt Dada Deodhar ، مربی بدن سازی پادشاه Maratha ، پیشوا باجیرائو دوم ، این ورزش را احیا کرد و آن را برای ارتقاء سطح آمادگی سربازان به ارتش خود معرفی کرد. در این ورزش ، کشتی گیر با ترکیب کاملی از حرکات نرم ، چابکی و انعطاف پذیری بدن ، همراه با عکس العمل های سریع ، روی یک میله می چرخد، می پیچد ، کش می آید و تعادل می یابد. دو سبک Mallakhamb دیگر وجود دارد – طناب Mallakhamb ، که در آن از یک طناب به جای میله استفاده می شود ، و Mallakhamb آویز ، که در آن اعمال بر روی یک میله معلق یا طناب انجام می شود.
کالارایپایاتو
در سال 2017 ، هنگامی که دولت هند ، زیر نظر نخست وزیر نارندرا مودی ، پادما شری ، چهارمین جایزه عالی غیرنظامی در کشور را به میناکشی آما 76 ساله اعطا کرد ، این فقط یک انسان پا به سن گذاشته نبود که مورد تشویق قرار گرفت. این افتخار در واقع یکی از هنرهای رزمی هندی ، یعنی کالارایپایاتو را شناساند ، که میناکشی آما آن را برای دهه ها تمرین و تبلیغ می کرد. وی از پنج سالگی در حال تمرین کالارایپایاتو در Kadathanad Kalari Sangham در منطقه Kozhikode کرالا است. او حدود 150 تا 200 دانشجو از جمله خارجی ها را بدون هزینه آموزش می دهد.این نوع هنر رزمی باستانی که گفته می شود مبدا آن از کرالا است ، از قدیمی ترین و علمی ترین ها در جهان به حساب می آید. هدف اصلی این ورزش هماهنگی کامل بین ذهن و بدن ورزشکار کالاری است . کالارایپایاتو علاوه بر تمرکز بر روی تمرینات سلامتی ، شامل روغن درمانی طبی نیز می باشد.آموزش کالارایپایاتو با ماساژ روغنی کل بدن آغاز می شود تا بدن چابک و نرم شود. عملکردهایی مانند چاتوم (پرش) ، اوتام (دویدن) و ماریچیل (پشتک) از اجزای تشکیل دهنده آن هستند. همچنین آموزشهایی با استفاده از سلاحهایی مانند شمشیر ، خنجر ، نیزه ، گرز ، تیر و کمان ، ارائه می شود. غیر از مراکزی در کرالا ، کالاری کندرم در دهلی نو نیز کلاسهایی را برای آموزش جوانان به این شکل برگزار می کند. این مرکز که توسط شورای روابط فرهنگی هند (ICCR) به رسمیت شناخته شده است ، همچنین کارگاه های اینترنتی برای ارتباط با دانشجویان در سراسر جهان برگزار می کند.
سیلامبام
Silambam یکی دیگر از هنرهای رزمی سنتی هند است که در حال احیا شدن می باشد . یکی از قدیمی ترین تکنیک های دفاع شخصی ، شامل استفاده ازسلاح و حرکات متنوع ورزشکار است. طبق ادبیات سنگام (نخستین نوشته ها به زبان تامیل) ، سیلامبام از قرن 4 قبل از میلاد مسیح وجود داشته است.کلمه Silambam از کلمه تامیل “silam” ، به معنی تپه ها ، و کلمه کانادایی “bambu” گرفته شده است که بامبو انگلیسی از آن سرچشمه می گیرد. به طور سنتی ، تمرینات سیلامبام شامل کار با سلاح های ساخته شده از یک نوع خاص بامبو بود که از تپه های کورینجی کرالای امروزی تهیه می شد. امروزه ، اما در این هنر رزمی از سلاح هایی مانند مارو (ساخته شده از شاخ گوزن) ، آروال (داس) ، ساوکو (شلاق) ، وال (شمشیر) ، کتی (چاقو) ، کاتاری (تیغ) ، سورول کتشی) شمشیر انعطاف پذیر) و سدیکوچی (چوب کوتاه) استفاده می شود.به طور سنتی ، سربازان در این هنر آموزش می بینند زیرا Silambam انعطاف پذیری و هماهنگی بدن را افزایش می دهد. همچنین باعث افزایش توانایی فرد در حفظ آرامش و تمرکز می شود. امروزه این ورزش رزمی توسط علاقه مندان در سراسر جهان انجام می شود و توسط چندین سازمان ، از جمله انجمن جهانی سیلامبام ، که مسابقات و کارگاه های جهانی را برگزار می کند ، تبلیغ می شود. اولین جام جهانی سیلامبام در اکتبر 2019 ، در Kedah ، مالزی برگزار شد.
تانگ تا
Thang Ta یا Huyen Lallong یک هنر رزمی باستانی مانیپوری است که مشخصه آن استفاده از تانگ (شمشیر) و تا (نیزه) است. قدمت Thang Ta به قرن 17 برمی گردد. به سه روش مختلف تمرین می شود. اولی ماهیتی بر اساس طبیعت دارد. روش دوم شامل یک اجرای دیدنی و جذاب شامل رقص شمشیر و نیزه است ، در حالی که سومین روش جنگیدن واقعی است. از ویژگی های Thang Ta استفاده از سلاح های مختلف از جمله شمشیر ، نیزه و خنجر است که شمشیر اصلی ترین سلاح در هنرهای رزمی است. صدها تمرین مختلف با شمشیر آموزش داده می شود. با این حال ، Thang Ta چیزی فراتر از یک مهارت جنگی است. یک هنر رزمی سختگیرانه و دقیق است که شامل کنترل بدنی و دانش بی نظیر فنون تنفسی است. امروزه ، Thang Ta نه تنها به عنوان یک هنر رزمی انجام می شود بلکه در نمایش های تئاتر و نمایش های رقص نیز مورد استفاده قرار می گیرد. سال گذشته ، به منظور ترویج Thang Ta ، اتحادیه دولتی اعلام کرده بود که این شکل هنررزمی بخشی از بازی های جوانان Khelo India 2021 است که قرار است در Panchkula در Haryana برگزار شود.هند دارای فرهنگی متنوع است که ریشه در تاریخ و اساطیر غنی این کشور دارد. با الهام از این گنجینه ، شکل های متنوعی از هنرهای رزمی سنتی ، در دورترین نقاط کشور به حیات خود ادامه می دهند. با تشویق های دولت و بخش خصوصی، این هنرهای رزمی توانایی تبدیل شدن به بخشی از سبک زندگی معاصر را نه تنها در داخل کشور بلکه در سراسر جهان دارند و به ما اهمیت قدرت بدنی و چابکی ذهنی را می آموزند.