هنر این موضوع
در پنجاه و هشتمین (58) رویداد دوسالانه ونیز، غرفه نمایش هند در میان 10 مورد برتر قرار گرفت، امری که موجب قدرتمند تر شدن کشور به عنوان یک نیروی بین المللی شده که می توان در زمینه خلاقیت معاصر بر روی آن حساب کرد
ماهاتما گاندی هرگز به ونیز مسافرت نکرد. البته نه تا سال 2019، زمانی که هنرمندان هندی با آثار الهام گرفته از فلسفه گاندی مبنی بر صلح و عدم خشونت، به این شهر رومانتیک جاودانه ایتالیایی سفر کردند. در سال جاری، پس از یک وقفه هشت ساله، نماینده هند در رویداد دوسالانه ونیز، بزرگ ترین و مشهورترین رویداد در هنرهای پر زرق و برق، نه فقط به خاطر اندیشه های نوآورانه، بلکه به خاطر مضامین آن در فلسفه گاندی مورد ستایش قرار می گیرد. این واقعیت که این بنا در میان 90 غرفه نمایش هند منتخب فایننشیال تایمز و نیز وب سایت معتبر artsy.net در کنار ایالات متحده ، سوئیس ، لهستان و اولین کشور غنا ، در فهرست 10 غرفه نمایش هند برتر کشور قرار گرفته، درباره خلاقیت ما که توسط افکار گاندیجی پشتیبانی می شود ، صحبت های زیادی دارد.
آثار هشت هنرمند هندی از جمله ماندالال بوسه، ام اف حسین، جیتیش کالات و آتول دودیا در پنجاه و هشتمین (58) رویداد دوسالانه ونیز (تا 24 نوامبر سال جاری) در غرفه نمایش رسمی هند به نمایش در می آیند. به جز این هنرمندان، هنرمندان معاصری نظیر گائوری گیل، شیلپا گوپتا و سوهام گوپتا نیز با ارائه آثارشان به عنوان بخشی از نمایشگاه اصلی این رویداد دوسالانه با مدیریت رالف روگف، متصدی امریکایی و بانی دوره 2019 این رویداد، برنده جایزه تحسین منتقدان جهانی بوده اند. هند، با ارائه ی غرفه نمایش ملی هند، در سال 2011 تقریبا پس از 116 سال از آغاز فعالیت این نمایشگاه، در این رویداد دوسالانه نخستین بازی خود را آغاز کرد! در سال 1931، گاندی از رم دیدن کرد و در نامه ای خطاب به یک دوست، موسولینی (نخست وزیر ایتالیایی، بنیتو موسولینی) را به عنوان یک معما عنوان کرد. گاندیجی درباره آدولف هیتلر نیز نامه ای نوشت. این قطعه ای از تاریخ است که هنرمند جیتیش کالات در خلق پوشش نامه جامع خود، یکی از آثار به نمایش درآمده اصلی غرفه نمایش هند هند در رویداد دوسالانه ونیز به آن زندگی بخشیده است. این نامه در یک صفحه نمایش دودی سرگشوده و به نمایش در آمده و در آن، نقش واژه ها و امضای گاندیجی بر روی صفحه ظاهر شده و تماشاچیان را تبدیل به شاهدان تاریخ می کند.
غرفه نمایش هند نتیجه تلاش های مشترک گالری ملی هنر مدرن که به عنوان مامور عالی رتبه کشور عمل کرده، و نیز وزارت فرهنگ دولت هند، به همراه کنفدراسیون صنایع هند (CII) می باشد. متصدی این غرفه، روبینا کاروده، متصدی اصلی موزه هنر کیران نادار (KNMA) بوده است. کاروده اظهار می دارد “من این نمایشگاه را به عنوان ارائه ادبی گاندیجی در قالب مستند مانند، و یا احیای او از طریق اسناد بایگانی شده تصور نکردم.” او در ادامه می افزاید “تصویر / حضور گاندیجی در زمان و یا مکان خاصی محدود نشده است. او دائما در دوره های بحرانی یا نا امیدی به وجدان عمومی باز می گردد. او موضوعی نیست که فقط در احساسات یا نوستالژی ها آرمیده باشد. بلکه او موضوعی است که در دوران معاصر بازتاب یافته است. من تمایل بیشتری داشتم که به جنبه های عملی او نگاه کنم. و همچنین ایده هنر و صنعت، عزت کار، زحمت کشان و تأکید بر اعتماد به نفس.”
مشارکت هند در این رویدا دوسالانه برگزار شده در سال جاری، به عنوان پلی برای آغاز، مورد استقبال قرار گرفته و به عنوان انگیزه ای برای برادری هنر هند عمل خواهد کرد که مدت ها است با حضور پراکنده هند در رویدادهای هنری جهانی تاسف برانگیز بوده است. شانای جاوری، که معاونت تصدی بخش هنر آسیای جنوبی را در موزه هنر متروپولیتن نیویورک (MET) بر عهده داشته، طبق مشاهدات خود می گوید “این زمان هیجان انگیزی برای هند است که آثار خود را در موزه های بین المللی بزرگی مانند موزه هنر متروپولیتن بروئر (MET) در نیویورک به نمایش درآورده، و یا در داکومنتا، که نمایشگاه هنرهای معاصری است که هر پنج سال یک بار در کاسل واقع در آلمان برگزار می شود، ارائه داده، و هم اکنون نیز در رویداد دوسالانه ونیز شرکت کرده است.” جاوری به ترویج نام و معرفی هنرمندان هندی پرداخته و موزه هنر متروپولیتن (MET) میزبان آثار خاطره انگیز هنرمند فقید نسرین محمدی بوده و در حال حاضر نیز، میزبانی نمایشگاه تک نفره مجسمه ساز بزرگ، مرینالینی موکرجی را بر عهده گرفته است.
از آنجا که پیش از این برگزاری غرفه نمایشگاه هند تنها یک بار دیگر روی داده بود، تیم سرپرستی نمایندگان به نمایش قابل توجهی از آثار هشت هنرمند هندی در یک فضای 530 متر مربعی پرداختند. کوراده بیان می کند “ما فضا را به گونه ای روان انتخاب کردیم که آثار به نمایش در آمده در آن به گونه ای تماشایی طنین انداز شده و طبیعت غرفه را همانند مراقبه ای برای مکث و تامل حفظ کند. من با تمایل ایجاد گوشه های کمی عجیب و نا متعارف و نیز برخورد های غیر معمول، طراحی متقارنی را برای فضا انتخاب نکردم.”
جیتیش کالات از داستان پشت اثر خود با عنوان “پوشش نامه” پرده برداری می کند. کالات می گوید “هر باز دید کننده ای با شخصیت، تجربیات تاریخی و اجتماعی متفاوتی با اثر برخورد کرده، و به طریقی معنی آن را تغییر می دهد.” پوشش نامه، خیلی شبیه به سه اثر “اعلامیه عمومی” او، بر گفته هایی از تاریخ تمرکز کرده که می توانند برای تحریک تامل مجدد در زمان بازنگری شده باشند. او به ما می گوید که این اثر، قطعه ای از مکاتبات تاریخی است که بر پرده ای از مه خشک قابل عبور است؛ خلاصه یک نامه به نگارش گاندیجی به آدولف هیتلر در سال 1939 که طی آن، از این رهبر آلمانی تقاضا می کند تا در مورد اعمال خشونت بار خود تجدید نظر کند. “در شیوه ای که گاندیجی منظور خود را بیان می کند، حسی از حیرت وجود دارد؛ به عنوان طرفدار اصلی صلح از یک لحظه تاریخی” کالاک در شگفت می ماند. او شرح می دهد “همانند بسیاری از اشارات و تجربیات زندگی گاندیجی، این قطعه مکاتبه ای نظیر نامه سرگشاده ای است که به فراتر از تاریخ ارسال خود و نیز گیرنده مورد نظر سفر می کند – نامه ای که برای همه، در هر زمان، و هر مکانی نوشته شده است.”
کاروده و تیم سرپرستی او “شاخه های شکسته” آتول دودیا را برگزیدند چرا که این اثر یک “نوای جهانی” را نواخته و و حول گفت و گوی خشونت می چرخد. دودیا اظهارمی دارد “آن چه احتمالا ناراحت کننده به نظر می رسد این است که این اثر من هنوز هم به دنیای امروز مرتبط است، و خشونت همچنان ادامه دارد.” تاسیسات غرفه شامل نه کابینت چوبی با عکس هایی با قاب های نقاشی شده با دست، اندام های پروتزی، ابزارها، اشیای یافت شده و دیگر یادگاری ها می شود.
در یک حرکت مشابه، جی آر ایرانای هنرمند اثر متعلق به سال 2010 خود با عنوان پادوکا و یا دمپایی های مقدس را بازنگری می کند. ایرانا می گوید “عنوان این مجموعه، ناوو است، یک واژه کانادایی که به معنای “هوم” و یا “با یک دیگر” می باشد. این مجموعه نماد زمانی است که همه ما با یک دیگر متحد بوده و برای یک هدف محکم در کنار هم می ایستیم.” این مجموعه شامل صدها پادوکا است که در یک پشته نمایش داده شده، و همچنین به دیوار چسبیده اند، گویی، همه مردم با هم دیگر بر روی دیوارها و سقف راه رفته اند. در هند، پادوکاها در پای راهبان و دیگر مقدسین دیده شده، و مبانی صلح و عدم خشونت را بازتاب می دهند. بر روی هر یک از دمپایی ها، یک شی ء کوچک مثلا قیچی وصل شده که نشان دهنده یک حرفه و یا مذهب خاص می باشند. ایرانا اظهار می دارد “این قضیه نمایان گر فردیت هر شخصی است و نشان می دهد در حالی که با یک دیگر هستیم، همچنان هویت بی همتای خویش را حفظ می کنیم.” ذرات شن قرار گرفته بر روی پادوکاها نشان می دهند که این دمپایی ها توسط اشخاصی پوشیده شده اند که در نزدیکی ساحل راه رفته اند و این امر به راهپیمایی گاندیجی در داندی برای اعتراض به قوانین حقوقی سخت و بی رحمانه بریتانیایی ها در هند اشاره می کند.
مرحوم رومانا حسین با یکی از مهم ترین آثار وی به معرفی شده است: قطعات متلاشی. این اثر شامل یک گلدان و یا “ظرف ویژه خاکستر مردگان” شکسته است که درباره از دست دادن، و سکوت سخن می گوید؛ و بدون پوشش بر روی آینه ها قرار گرفته است. نمایش یک حسین دیگر توسط مقبول فیدا حسین از طریق نقاشی او با عنوان “زمین” ارائه شده نیز جالب توجه است. یک اثر تاریخی که اندیشه هایی را درمورد ماهیت هم گرا و تلفیق کننده عقاید مختلف هند در گذشته این کشور ایجاد می کند.
با توجه به این که در سال گذشته هند صد و پنجاهمین (150) سال روز تولد ماهاتما گاندی را جشن گرفت، و اهمیت فلسفه های او در دنیای خشونت آمیز امروز نیز صدق کرده، این غرفه نمایشگاهی حتی بیشتر نیز با موضوع خود ارتباط یافت. کاروده می گوید “این نمایشگاه با هدف ارزیابی ارتباط ارزش های گاندی در دنیای معاصر تلاش می کند.” او در ادامه می افزاید “باعث ناراحتی است اما متاسفانه، حتی امروز هم ما برای هدایت به تجربیات او درباره حقیقت نیاز داریم!”