هنر خدایان
گفته می شود یکی از قدیمی ترین اشکال نقاشی هند ، پاتاچیترا پس از تاسیس معبد جاگانات در پوری ، واقع در اودیشا آغاز شده است. باگیاسری شاهو و شراباستی آنیندیتا مالک پیچیدگی های این هنر سنتی را که ریشه در روستای میراثی راگوراجپور در ناحیه پوری دارد ، کشف می کنند
میراث هنری هند، غنی و متنوع است و تقریباً هر منطقه ای از این کشور در سبک متمایز بیان خلاقانه خود غوطه ور شده است – از نقاشی مادوبانی بیهار و هنر وارلی ماهاراشترا گرفته تا نقاشی مینیاتوری راجستان. اما یکی از قدیمی ترین ، بومی ترین و پر جنب و جوش ترین این اشکال و شیوه های گوناگون هنری ، فرم هنر پاتاچیترا (patachitra) متعلق به اودیشا است که در یکی از آخرین سخنرانی های رادیویی نارندرا مودی ، نخست وزیر هند به ملت ، با عنوان «مان کی بات» ذکر شده است.ریشه های پاتاچیترا در روستای کوچک راگوراجپور در منطقه پوری اودیشا بنا شده است. در واقع ، راگوراج پور یکی از معدود سرمایه های هنری در کشور است که همه اعضای روستاها به نوعی در این صنایع دستی سنتی مشغول هستند. تقریباً همه خانه های متعلق به این روستا یک آتلیه هنری به شمار می رود. آنچه هنر پاتاچیترا را متمایز می کند ، تصویرسازی بی عیب و نقص ، توجه ویژه به جزئیات ، رنگ های زنده و میراثی به قدمت یک قرن است.
ریشه های پاتاچیترا در روستای کوچک راگوراجپور در منطقه پوری اودیشا بنا شده است. در واقع ، راگوراج پور یکی از معدود سرمایه های هنری در کشور است که همه اعضای روستاها به نوعی در این صنایع دستی سنتی مشغول هستند. تقریباً همه خانه های متعلق به این روستا یک آتلیه هنری به شمار می رود. آنچه هنر پاتاچیترا را متمایز می کند ، تصویرسازی بی عیب و نقص ، توجه ویژه به جزئیات ، رنگ های زنده و میراثی به قدمت یک قرن است.افسانه ها می گویند که سنت هنر پاتاچیترا با تأسیس معبد جاگانات در پوری آغاز شد ، به همین دلیل یکی از موضوعات تکراری در نقاشی های پاتاچیترا ، تصویر معبد جاگانات یا تیا بادیه می باشد. بخش هایی از اساطیر و حماسه های هندو همیشه موضوعات غالب این شکل هنری بوده اند که با رنگ های روشن به تصویر کشیده می شوند.
این هنر بومی ، که نام خود را از کلمات سانسکریت “پاتا” ، به معنی پارچه یا بوم ، و “چیترا” ، به معنی نقاشی گرفته است ، یک فرایند پر زحمت است و به تمرکز بی وقفه یک چیتراکار (آنگونه که یک هنرمند متخصص پاچیترا نامیده می شود) نیاز دارد. این کار با تهیه پاتا شروع می شود که برای ساخت آن، دانه های تمر هندی آغشته به آب را کوبیده ، با آب مخلوط کرده و در قابلمه سفالی می جوشانند تا زمانی که مخلوط به غلظت خمیر مانندی تبدیل شود. چیتراکارها از این خمیر برای اتصال دو تکه پارچه پنبه ای به یکدیگر استفاده می کند و چندین بار آن را با پودر خاک رس می پوشاند تا سفت شود. سپس به پارچه تمیز شده یک لایه نهایی لاک زده می شود تا صاف و آماده رنگ آمیزی شود.
برای چیتراکارها ، ضروری است که به ریشه ها وفادار بمانند ، به همین دلیل است که آنها سعی می کنند از رنگ های مشتق شده از منابع طبیعی استفاده کنند. رنگدانه سفید از پودر صدف مخروطی تهیه می شود ، رنگ سیاه از دوده دیا (چراغ خاکی) ، قرمز از هینگولا (یک ماده معدنی) یا گرو (خاک رس) و زرد از هاریتال (نوعی سنگ) استخراج می شود. حتی برس ها توسط صنعتگران ساخته می شوند.همانطور که در هر سبک نقاشی وجود دارد ، ویژگی های تعیین کننده پاتاچیترا، شخصیت های برجسته ای هستند. بر اساس مقاله ای با عنوان “پاتا چیترا- گذشته و حال متعلق به آن” که توسط دولت اودیشا منتشر شده است ، “پیکره های انسانی عموماً از جلو نشان داده می شوند و اگرچه صورت و پاها به صورت جانبی به تصویر کشیده می شوند ، اما چشم های کشیده از جلو نمایش داده می شوند. مدل موهای خاص این تصاویر ، لباس ، تزئینات ، ریش و سبیل برای شخصیت های مختلف استفاده می شود …” الگوهای تزئینی و پیچیده ای که در امتداد مرزهای پاتا کشیده شده اند ، یکی دیگر از ویژگی های بارز این هنر به شمار می روند.از زمانی که پاتاچیترا به طور سنتی بر روی پارچه های تزئینی انجام می شود ، تا کنون راه طولانی را طی کرده است. امروزه این سبک هنری همانقدر بر روی اشیاء تزئینی مانند بطری ها ، کتری ها ، سنگ ها و حباب روی لامپ ها کاربرد دارد که روی پارچه های ابریشمی توسری اجرا می شود.پاتاچیترا ، به معنای واقعی ، آزمون زمان را پشت سر گذاشته است و راگوراجپور همچنان به عنوان نه تنها متولی این هنر ، بلکه مروج آن نیز خدمت می کند. علاقه تازه بنیان شده ی جامعه هنری به آثار هنری بومی این کشور ، هنرمندان پاتاچیترا را تشویق می کند تا تخصص خود را گسترش داده و هم به بازارهای داخلی و هم بین المللی بپردازند ، که به نوبه خود ، ماموریت های نخست وزیر مودی با عنوان نوایی برای بومیان و آتمانیربر بهارات را نیز هر چه بیشتر به پیش می برد.