سنگ جامد
بیمبتکان در حوزه پناهگاه حیات وحش راتاپانی در بخش رایزِن واقع در مادهیا پرادش قرار دارد. بیمبتکا به عنوان یک میراث جهانی عضو یونسکو، خانه سنگ هایی به اشکال غیر منتظره است که گویی بوم نقاشی را برای بیان خلاقیت بشر فراهم نموده است. با نگاهی از دوردست، ...
بیمبتکان در حوزه پناهگاه حیات وحش راتاپانی در بخش رایزِن واقع در مادهیا پرادش قرار دارد. بیمبتکا به عنوان یک میراث جهانی عضو یونسکو، خانه سنگ هایی به اشکال غیر منتظره است که گویی بوم نقاشی را برای بیان خلاقیت بشر فراهم نموده است. با نگاهی از دوردست، این اشکال سنگی به شکل دژی کوچک به نظر می رسند که در حدود 100 متر بالاتر از منطقه احاطه شده بر روی تپه ای که بر آن استوار هستند، قرار دارند. آنها حاصل قرن ها تغییرات آب و هوایی فیزیکی و شیمیایی شدید و عوامل طبیعی می باشند.
هنگامی که غارها و چاه های بین صخره ها تبدیل به مکانی برای پناهگاه بشر می شود، سطوح صاف آن نیز تبدیل به سه پایه نقاشی برای غرایز خلاقانه خواهد شد.
تمامی اشکال سنگی اینجا، غوغایی از هنر سنگی می باشند که نه تنها خیال پردازی های بشر را به نمایش گذاشته که به شکلی تکامل او را به عنوان یک موجود اجتماعی نشان داده و برای تاریخ شناسان به عنوان یک گنجینه واقعی عمل می کنند که تکه های این داستان را به هم پیوند زنند.
مطابق با مطالعات باستان شناسی هند (ASI)، کاوشهای بیمبتکا نشان گر سکونت انسان از دوره پارینه سنگی پیشین تا دوران قرون وسطی می باشد. با توجه به اینکه دوران اولیه بین 100,000 تا 40,000 سال قبل ثبت شده است، مدت زمان سکونت باورکردنی نیست.
نقاشی های سنگی نمایانگر اشکال بشر، پیکر حیوانات، درختان و طرح های هندسی است. پیکرهای نقش بسته بر دیوارها با فعالیت هایی از شکار گرفته تا نبرد و جنبه های فرهنگی مانند رقص سر و کار دارند. اینطور به نظر می رسد که برخی پیکرها برای شکار بشکل پنهانی به سمت حیوانات در حرکت هستند. مخلوقات بسیاری نقش خود را در میان نقاشی های سنگی یافته، و عملا به این مکان زندگی بخشیده اند. طرح های هندسی شبیه به علائمی مترادف با کدهای داوینچی هستند. یک چرخ، طرح های دایره ای شکل و نیز نیم دایره، خطوط نقطه چین، چاپ دست و اثر انگشت نیز در اینجا وجود دارند؛ سرنخی به پازل وسیع انسان که تاریخ شناسان قطعات آن را کنار یکدیگر چیده اند.
چندین پیکر تنها با ترسیم خطوط دور آنها ارائه شده اند درحالیکه درون بسیاری دیگر خواه با استفاده از طرح و یا رنگ خطوط لبه ها پر شده است. قرمز و سفید با کمی آبی و زرد رنگ های غالب می باشند. رنگ های طبیعی معدنی مخلوط شده با آب و حتی چربی حیوانات و قلم موی نازکی از شاخه درخت جهت خلق طرح ها و خطوط دور مورد استفاده قرار گرفته اند. درحالیکه بیشتر نقاشی ها بر روی سطوح صاف انجام گرفته اند، برخی بر روی گوشه ها یافت شده و برخی نیز بر ارتفاعات قابل توجهی ظاهر می شوند، که این نکته را آشکار می کند که هنرمندان بر روی صخره بلندتری ایستاده بودند که پس از آن از بین رفته است. اشکال صخره ای این منطقه توسط جنگلی انبوه احاطه شده اند که شگفتی شخص را از اینکه چطور این مکان کشف شده، برمی انگیزد.
همانطور که در سوابق مطالعات باستان شناسی هند ثبت شده، برای اولین بار در یک مقاله منتشر شده در سال 1888 توسط دبلیو کینکاید به بیمبتکا اشاره شده است، که از “تپه بیمبت” به عنون یک منطقه بودایی مقابل دریاچه بوجپور سخن گفته است. کاوش های دقیق تنها با ورود دکتر ویشنو واکانکار انجام گرفت. دکتر واکانکار، یک محقق که به کاوش نواحی هنر سنگی در دره چامال و اروپا می پرداخت، این بار با قطار به این منطقه سفر می کرد. با دیدن شباهت در چشم انداز، سفر خود را متوقف کرده و این اشکال غریب سنگی را یافت. مابقی، طبق گفته ها تاریخی است. او یک سال بعد به همراه گروهی دانشجو به اینجا بازمیگردد. یک گزارش بررسی دقیق فراهم شد که تا دهه 1970 هنگامی که کاوش ها بطور جدی آغاز شدند، مورد توجه قرار نگرفت. ابزارهای یافت شده در منطقه، قدمت و باستانی بودن آنجا را آشکار کردند.
نقاشی ها، تصویرنگاری از تکامل بشر را ثبت کرده اند. برخی تصاویر، او را به عنوان شکارچی و یا در حال راه رفتن در جنگل و بالا رفتن از درخت نشان می دهند. تصاویر ثانویه او را بر روی ارابه نشان می دهند که نشانگر دورانی متفاوت است. اما هنر صخره های بیمبتکا تنها منحصر به یک بخش نمی شوند. تپه بیمبتکا یکی از پنج بخش متعلق به مجموعه است که در مساحتی به اندازه 1,892 هکتار با حدود 700 پناهگاه بین آنها، گسترش یافته اند. این مجموعه با تعداد نزدیک به 400 اثر هنری سنگی ذهن را شگفت زده می کند. کمی دورتر در مجاورت مجموعه، خطی از نواحی هنر سنگی، نشانه گذاری شده توسط تپه ها، جنگل و نواحی، تمام مسیر را به سمت تپه های شیملا در نزدیکی بوپال در بر می گیرد. گرچه این نواحی ثبت و نشانه گذاری شده اند، هنوز رسیدن به آنها دشوار بوده و بنابراین بازدیدکنندگان اندکی دارند. دلیرانی که به آنجا دست می یابند، قادر به مشاهده یکی از ارزنده ترین گنجینه های بشری می باشند.