حفاظت از صنایع دستی باستانی
مون شوگو ، سنت کاغذ سازی 1000 ساله از آروناچال پرادش ، به دنبال توجه ویژه ای که در سخنرانی ماهیانه نارندرا مودی ، نخست وزیر هند برای ملت دریافت کرد، جان تازه ای به خود گرفت. جنگجوی محلی مالینگ گومبو، که توسط نخست وزیر به خاطر حفظ این سنت مورد ستایش قرار گرفت ، ما را در سفر به این صنعت همراهی می کند
آروناچال پرادش از لحاظ صنایع دستی سنتی ، اشکال هنری و منابع طبیعی منطقه غنی است که پتانسیل توسعه صنایع روستایی و کمک به توسعه اقتصادی روستاها را دارد. این ایالت همچنین محل زندگی چندین جوامع قبیله ای از جمله وانچو ، نوکته ، تانگسا ، سینگفو ، کامپتی ، میشمی ، آدی ، گالو ، پادام ، مینیونگ ، ممبا ، آپاتانی ، نیشی ، تاگین ، آکا ، میجی ، شردوکپن و مونپا است که هر کدام فرهنگ ، زبان ، آداب و رسوم وسنت های متمایزی را به نمایش می گذارند. تعدادی از صنایع دستی متعلق به آنها برای سالیان درازی تنها در جوامع خود محصور باقی مانده بوده و بالاخره اکنون در معرض دید عموم قرار گرفته اند. مونیول تاوانگ ، یک منطقه مرزی در آروناچال پرادش که با تبت و بوتان مرزهای مشترک دارد ، مسکن قبیله مونپا به شمار می رود. علیرغم دور بودن و از لحاظ جغرافیایی نامهربان و مهمان ناپذیر بودن منطقه ، این مکان به یک مقصد گردشگری محبوب تبدیل شده است و در حالی که مهارت های سنتی خود را دنبال می کند ، در توسعه اقتصادی گام های قابل توجهی برداشته است.یکی از صنایع دستی سنتی آنها ، که اخیراً توسط نخست وزیر نارندرا مودی در یکی از سخنرانی های ماهانه رادیویی خود، مان کی بات، مورد توجه قرار گرفت ، هنر ساخت مون شوگو است ، یک کاغذ دست ساز تهیه شده از درختچه محلی به نام شوگو شنگ. همانطور که نخست وزیر توضیح داد ، مون شوگو فقط یک میراث فرهنگی نیست بلکه یک عملکرد پایدار است که از مزایای دوگانه ای بهره ور می باشد – از محیط زیست محافظت کرده و می تواند اشتغال نیز ایجاد کند.
تاریخ
این نوع هنر بومی کاغذ سازی به نام مونپاس با تاریخچه ای تقریباً 1000 ساله، از پوست یک درختچه محلی به نام شوگو شنگ (دافنه پاپیراسه) برای تولید کاغذ بهره می برد. روند تبدیل پوست خشک درخت به کاغذ یک کار طاقت فرسا است و امروزه افراد بسیاری نیستند که به اجرای این هنر مشغول باشند. در حالی که اکثر صنعتگران مهارت خود را رها کرده اند ، جنگل های اطراف موکتو ، روستایی در ارتفاع 10.800 فوت در منطقه تاوانگ ، درختچه شوگو شنگ را رشد می دهند و چند خانواده صنعتگر هنوز به اجرای این هنر می پردازند. به طور سنتی ، این کاغذ دست ساز با بافتی درشت، در صومعه های بودایی برای نگارش کتب مقدس مذهبی ، نسخه های خطی ، پرچم های دعا و گاهی نیز به عنوان بخشی از تیرهای پرچم و چرخ های نماز استفاده می شده است. مون شوگو نه تنها در صومعه های محلی ، که در کشورهایی مانند تبت ، بوتان ، چین و ژاپن نیز مورد تقاضا بود. در زمان های قدیم ، این کاغذ برای نوشتن مانتراها ، سوتراها و حماسه های بودایی استفاده می شد. در حال حاضر ، از آن برای اهداف هنری و همچنین ساخت اقلام نفیس به عنوان هدیه نیز استفاده می شود.
فرآیند
فرآیند ساخت این کاغذها بسیار سیستماتیک بوده و از سنت هایی با قرن ها قدمت پیروی می کند.برداشت پوست درخت از بین ماه های مارس تا آوریل شروع شده و تا ماه دسامبر ، قبل از فصل گلدهی ادامه می یابد. در مرحله ای که شکوفه ها و سپس میوه ها روی بوته ظاهر می شوند ، پوست درخت برداشت نمی شود ، بنابراین به گیاه فرصت کافی برای بازسازی داده می شود.پوسته های برداشت شده در فصول اولیه سال برای کاغذسازی در بقیه طول سال استفاده می شوند. برای به دست آوردن حدود 1.5 کیلوگرم پوست درخت ، بسته به اندازه گیاه ، حدود چهار تا پنج گیاه مورد نیاز است. از پوست یک گیاه می توان حداقل دو برگ کاغذ (به طول 62 و عرض 51 سانتی متر) تهیه کرد. پس از برداشت ، پوسته ها از لایه بیرونی جدا می شوند و قسمت های نرم درون آن کاملاً شسته شده و در زیر نور آفتاب خشک می شوند. سپس پوست درخت را از خاکستر-آب عبور داده ، خیس کرده و قبل از جوشاندن به قطعات کوچکتر بریده می شود. سپس باقیمانده مواد را کوبیده و به شکل خمیر درمی آورند و در نهایت خمیر را به صورت یک ورق کاغذ پهن می کنند. تمام این فرایند دست ساز منجر به تولید کاغذی با بافت منحصر به فرد می شود. صاف بودن سطح کاغذ به شیوه خشک شدن آن بستگی دارد – به طور کلی ، یک طرف کاغذ مانند پارچه و طرف دیگر آن کمی خشن با بافتی مانند رشته های بلند است. در صورت مناسب بودن شرایط آب و هوایی ، هر روز می توان حدود 100 برگ کاغذ تهیه و خشک کرد.
چالش ها و راه حل ها
مون شوگو یک محصول جنگلی غیر چوبی (NTFP) و طبیعی است که بدون دخالت هیچ گونه مواد شیمیایی توسعه یافته است. در مقایسه با کاغذ معمولی ، طول عمر و دوام مون شوگو بسیار طولانی تر است و گفته می شود که از مقاومت کششی فوق العاده ای برخوردار است. ورای همه این موارد، دانش و شیوه های عملکرد سنتی نیز مرتبط است ، که در استفاده محتاطانه از منابع و حفاظت از تنوع زیستی اهمیت بسیاری دارد.سازمان داوطلبانه «اقدامات جوانان برای رفاه اجتماعی» مستقر در تاوانگ ، در جهت حفظ این میراث فرهنگی منحصر به فرد تلاش کرده است. تلاش هایی توسط کمیسیون صنایع کادی و روستا (KVIC) و موسسه ملی کاغذ دست ساز کوماراپا (KNHPI) نیز در حال انجام است. اما چندین مانع نیز وجود دارد که برجسته ترین آنها این است که بسیاری از جوامع اجازه نمی دهند محصولات جنگلی آنها به خارج از روستاها منتقل شود. یک راه حل می تواند ترویج بیشتر مزارع درختچه ای و یافتن بازار تجاری مناسب برای محصولات تولید شده باشد. شوگو شنگ یک گونه بومی بسیار مهم است زیرا پوست فیبری آن برای کاغذ سازی ، ساقه اش به عنوان سوخت، و گل های آن برای تهیه عطر استفاده می شوند. بیشتر مشاهده می شود که این گیاه در یک سایبان بسته رشد می کند ، بنابراین مردم می توانند آن را کشت کنند ، از چوب آن برای سوخت بهره برده و همچنین از برگ ها برای تهیه کود در مزارع کشاورزی استفاده کنند. بنابراین ، می تواند فشار بر جنگل های طبیعی را تا حدی کاهش دهد. یک بازار محلی برای این کاغذ وجود دارد زیرا از آن در مراسم دعای روزانه و همچنین بسته بندی اقلام خاص، مانند کره استفاده می شود. اما در کشورهایی مانند چین و ژاپن که برای نگارش متون کتاب مقدس از آن استفاده می شود ، بازار بین المللی نیز وجود دارد. هنرمندان ژاپنی از این کاغذ برای خوشنویسی استفاده می کنند.کشت برنامه ریزی شده این درختچه و بازاریابی آن می تواند قبایل مونپا را از نظر مالی حمایت کند و فناوری سازگار با محیط زیست می تواند به عنوان یک سیستم تولید پایدار عمل کند. این امر می تواند منجر به توسعه کلی اقتصادی-اجتماعی بدون به خطر انداختن طبیعت بکر زیست محیطی در این منطقه کوهستانی شود. هنگامی که محصول از نظر مالی مقرون به صرفه می شود ، صنعتگران به صنایع دستی سنتی خود باز می گردند. با این حال ، فراتر از اقتصاد ، آنچه مهم تر است حفظ این سنت 1000 ساله است ، میراثی زنده که با فرهنگ یک جامعه باستانی آمیخته شده است.