بودیسم، یک فرهنگ مشترک

بودیسم، یک فرهنگ مشترک

با گسترش فرهنگ و فلسفه بودایی از هند باستان در سراسر آسیا ، پیوندی قوی با کشورهای جنوب شرقی آسیا ایجاد شده است. بنوی کی بهل، میراث بودایی منطقه و ارتباط و مناسبت آن با دنیای معاصر را بررسی می کند

یک نقطه عطف مهم در روند تکامل انسان ، گسترش ایده ها و افکار در مرزهای جغرافیایی و سیاسی است. یکی از بزرگ ترین نمونه های آن گسترش بودیسم از شبه قاره هند به کشورهای جنوب شرقی آسیا است.مفاهیم مربوط به سامسارا ، مایا و میتیا ، و ماهیت واهی جهان مادی ، در قرن 8 یا 9 قبل از میلاد در اوپانیشادها متبلور شد. هدف عالی در زندگی این بود که بتوانیم حقیقت جاودانه را فراتر از پرده های توهم ببینیم. کسانی که توانستند به این مهم دست یابند به “بودا” یا روشن فکران و “تیرتانکاراس” یا پیروزان بر ترس از مرگ معروف بودند. طی 2000 سال بعد ، این فلسفه در قاره آسیا به کشورهایی که امروزه با عناوین سریلانکا ، میانمار ، تایلند ، لائوس ، ویتنام ، اندونزی ، نپال ، بوتان ، افغانستان ، تبت ، کره و ژاپن شناخته می شوند، گسترش یافت. شمالی ترین نقاط مرزی که این دیدگاه فلسفی به آنجا سفر کرد بوریاتیا در سیبری و مغولستان بودند. وقتی دانشمندان از سراسر آسیا برای تحصیل در دانشگاه های باستانی هند در نالاندا و تاکشاشیلا آمدند ، آموزه ها ، متون و آثار و یادگاری های بودایی را با خود به خانه بردند. بنابراین ، بودیسم در سراسر آسیا شکوفا شد و حتی امروزه نیز در این مناطق جایگاه برجسته ای پیدا می کند.

میانمار

میانمار در طی قرون متمادی تحت تأثیر آثار و هنرهای بودایی بود. در اواخر هزاره اول ، میانمار رابطه عمیقی با مرکز ایمان بودایی در بودگایا واقع در بیهار ، متعلق به کشور هند داشت. در واقع ، شکل معماری معبد مهابادی در بودگایا توسط معابد متعلق به قرون 11 تا 12 باگان ، شهری متعلق به معابد کثیر در میانمار دنبال شده است.در قرن های 12 و 13 ، با سقوط مراکز بودایی در جلگه های هند ، دانشمندان، پژوهشگران و هنرمندان هند به پناهگاه معنوی میانمار پناه بردند. باگان با هزاران معبد بودایی که با نقاشی ها و مجسمه های پیچیده مزین شده بود، تبدیل به مرکز اصلی فلسفه بودیسم شد. نقاشی های قرن دوازدهم (12) بر روی دیوارهای داخلی معابد در باگان حول زندگی گوياتاما بودا و داستان های جاتاکا می چرخند. در یانگون ، پایتخت میانمار ، بتکده (پاگودا) بزرگ شواداگون قرار دارد. این مکان مقدس ترین معبد بودایی در میانمار به شمار می رود و اعتقاد بر این است که آثار چهار بودای گذشته را در خود جای داده است. خواه در سبک معماری معابد باگان است یا نقاشی های داخل آن ها ، میراث بودایی میانمار با تفاوت های اندکی، میراث بودایی هند را منعکس می کند.

ویتنام

در اکتبر 2018 ، جنبه مهمی از ارتباطات فرهنگی کمتر شناخته شده میان هند و ویتنام کشف شد. سفر در سرتا سر ویتنام از طریق بودیدهارما، یک معلم حایز اهمیت بودایی هندی که برای مورخان قبلی شناخته نشده بود. گفته می شود بودیدهارما بنیانگذار آیین بودایی شان در چین (دهیانا به زبان سانسکریت) است که در ژاپن به عنوان بودیسم ذن شناخته می شود. باور بر این است که بودیسم شان/ذن علاوه بر نفوذ خود در چین ، در شکل گیری فرهنگ اصول و انضباط و شخصیت ملی ژاپنی ها از اهمیت زیادی برخوردار بوده است. بودیدهارما از هند به چین سفر کرد و مدتی را در قرن 5 تا 6 در آنجا گذراند.یک حرکت مداوم از علمای بودایی در مسیرهای واقع در خطوط دریایی جنوب شرقی آسیا وجود داشت و بودیدهارما احتمالا می توانسته در سرزمین های اصلی آسیا در پادشاهی سابق شامپا در ویتنام سکنی گزیده باشد ، که اثبات آن وجود معابد هندو و بودایی در جای جای جنوب و مناطق مرکزی ویتنام است.

اندونزی

از زمان های بسیار قدیم، کشتی ها کالاهایی را بین هند ، اندونزی و چین حمل می کردند. بقایای باستانی موجود در اندونزی تعاملات نزدیک با هند را از بیش از 2000 سال پیش تأیید می کنند.در هزاره اول ، زائران چینی از طریق دریا و خشکی به مکان های مقدس بودایی در هند سفر کردند. هنگامی که از مسیر دریایی استفاده می کردند ، زمان زیادی را در بنادر شلوغ اندونزی گذراندند که اسامی آنها در نوشته های آنها ذکر شده است. هندوئیسم در اندونزی در دوران اولیه وجود داشت و بودیسم از قرن 7 به بعد رونق گرفت. حتی امروزه داستان های حماسی هندی با عنوان رامایانا از مهم ترین سنن فرهنگی اندونزی به شمار می روند.در قرون 8 و 9 ، بناهای باشکوه بودایی در جزیره جاوا متعلق به اندونزی ساخته شد. استوپای بوروبودور در مرکز جاوا ، یکی از باشکوه ترین آثار بر جای مانده از فرهنگ بودایی جهان ، توسط پادشاهان شایلندرا در این دوره ساخته شده است.استوپای بوروبودور به شکل زیبایی مفاهیم مربوط به فلسفه بودایی را توضیح می دهد. این استوپا با چندین هزار فوت آثار پیچیده و ظریف باقی مانده از کار داوطلبانه ، مانند ماندالا طراحی شده است ، که مسیر درجه بندی شده ای را برای صعود به سوی حقیقت نهایی فراهم می کند. ظهور ماندالاها از قرن پنجم (5) در هنر بودایی آغاز شد ، همانطور که در غارهای بودایی کانهری متعلق به ماهاراشترا ، یکی از ایالت های هند مشاهده می شود. استوپای بوروبودور روشن ترین و زیباترین ادامه سفر فلسفه بودایی باستان از هند را نشان می دهد.

تایلند

از قرن 13 تا اواسط قرن 14 میلادی ، یکی از بزرگ ترین مراکز بودایی در سوخوتای تایلند ایجاد شد. برخی از برازنده ترین هنرهای بودایی در اینجا به سبکی خلق شده اند که همچنان تا به امروز پرآوازه هستند. صومعه های متعلق به آن دوره به احتمال زیاد از چوب ساخته شده و بنابراین باقی نمانده اند. اما به هر روی، آنچه همیشه ادامه یافته ، هنر خلق تصاویر زیبا و ظریف از بودا است.در اواسط قرن چهاردهم (14) ، پادشاه تایلند، او تونگ، پایتخت جدیدی در 85 کیلومتری شمال بانکوک کنونی تاسیس کرد. نام این پایتخت جدید آیوتایا بود، عنوانی که به دنبال نام شهر آیودهیا ، محل تولد لرد راما ، در هند گزیده شده بود. در میان ویرانه های آیوتایا صومعه های چشمگیر زیادی باقی مانده اند که میراث باشکوه بودایی متعلق به این منطقه را نشان می دهند.معابد تایلند دارای تصویرهای متعددی از گارودا ، تصویری متعلق به خدای هندو ، لرد ویشنو هستند. گارودا از زمان های قدیم یکی از نماد های سلطنتی در تایلند به شمار می رفته است. ممکن است در اینجا ذکر شود که در نرده های استوپا بودایی بهارهوت ، یک گارودا دواجا (یا پرچم سلطنتی روی یک ستون) وجود دارد. گاروداهای بال طلایی همچنین در بسیاری از صومعه های بودایی قرن های 11 و 13 ، در سراسر غرب تبت و لاداک ، لاهول-اسپیتی و کینوار در هند به طور برجسته ای ظاهر می شوند.

مجموعه معابد ریکلاینینگ بودا، وات فو ، یکی از محبوب ترین اماکن مقدس در بانکوک است که به قرن 17 باز می گردد. قطعه مرکزی وات فو شامل مجسمه ای به طول تقریباً 165 فوت است که خداوند بودا را در حالت درازکش به نمایش می گذارد. این تصویر بسیار شبیه به شاهکار هنری پارینیروانای لرد بودا است که در غارهای آجانتا واقع در ایالت ماهاراشترا مشاهده می شود. این سنت به تصویر کشیدن خداوند از هند آغاز شده و تا امروز در سراسر آسیا ادامه دارد.معروفترین معبد بانکوک ، معبدی است که به بودای امرالد (زمردی) یا وات فرا کیو اختصاص داده شده است. این معبد بین سالهای 1782 و 1784 در طی دوران پادشاهی شاه راما اول ساخته شده است. تزیینات فضای داخلی معبد با نقاشی های دیواری پوشانده شده است که صحنه هایی از رامایانا را به تصویر می کشند. در حقیقت ، اکثر معابد بودایی تایلند به وفور توسط نقاشی هایی با صحنه هایی حماسی تزیین شده اند. امروزه نیز ، رامایانا که در زبان محلی به عنوان راماکین نام برده می شود ، یک فرهنگ محبوب رایج در این کشور به شمار می رود.

کامبوج

کامبوج کشور دیگری است که دارای تاریخ غنی از معماری و هنر مقدس است. در حالی که خانواده سلطنتی کامبوج در درجه اول خدایان هندو را می پرستیدند ، تعداد قابل توجهی از آثار هنری بودایی نیز در این دوران ایجاد شد. مجسمه های هندو و بودایی کامبوج ، متعلق به قرون 6 تا 8 میلادی، از نظر زیبایی و برتری به معنای واقعی کلمه در نوع خود بی نظیر هستند.در اوایل قرن دوازدهم (12) ، شاه سوریاوارمان دوم، پادشاه سابق کامبوج یکی از بزرگ ترین مجموعه معابد هندو را به نام آنگکور وات بنا کرد. این مکان به خدایان شیوا ، براهما و ویشنو اختصاص داده شد و بعدها توسط بوداییان مورد استفاده قرار گرفت.در قرن سیزدهم (13)، پادشاه جیاوارمن هفتم (7) یکی از بزرگ ترین مجموعه های بودایی کامبوج را در پایتخت خود آنگکور توم ، در حدود 150 کیلومتری آنگکور وات ساخت. “برج های چهره” متعلق به انگکور توم به صورت جهانی به عنوان نمادی برای آنچه امروزه به عنوان پارک باستان شناسی آنگکور شناخته می شود ، تبدیل شده است که شامل آنگکور وات و آنگکور توم می شود. کنده کاری چهره های خندان در چهار جهت اصلی به چشم می خورد که نماد سخاوتمندی جهانی بودیساتوا لوکش وارا است. بایون ، در مرکز آنگکور توم ، معبد کوه مقدس متعلق به شخص پادشاه است. این بنا یکی از باشکوه ترین بناهای بودایی در جهان به شمار می رود.

لائوس

در مرکز شبه جزیره جنوب شرقی آسیا کشور لائوس واقع شده است. مردم اینجا عمیقاً روحانی هستند و آیین بودایی تراوادا اساس فرهنگ آنها را تشکیل می دهد. راهبان یا کسانی که از آسایش مادی زندگی دست برداشته اند ، کاملاً مورد احترام هستند و به دنبال حفظ رسم و رسوم و سنت های باستانی متعلق به زمان لرد بودا در هند، به طور منظم خیرات دریافت می کنند. لائوس تقریبا 5000 معبد بودایی دارد. در زندگی مرسوم لائوس بیشتر مردان دورانی از زندگی خود را در صومعه ها زندگی می کنند تا اخلاقیات بودایی و چشم انداز شفیق جهانی را درک کرده و از آن اشباع شوند. این همچنین یادآور “آشرام براهماچاریا” (دوره زاهدانه زندگی) متعلق به هند باستان است.استوپای دات لوانگ طلایی نماد ملی لائوس به شمار می رود. این استوپا که در اصل در سال 1566 ساخته شد ، 148 فوت ارتفاع دارد و باور بر این است که یک یادگار مقدس از گواتاما بودا را در برداشته است.

با توجه به اینکه خداوند بودا بیشتر عمر خود را صرف آموزش فلسفه خود در هند کرده است ، این کشور به عنوان مهد بودیسم شناخته می شود. اگرچه بودیسم در هند پس از قرون 11 و 12 افول کرد ، اما در کشورهای همسایه شکوفا شده و پیوندهای عمیق فرهنگی و تمدنی را بین هند و این کشورها خلق کرده است.بودیسم بار دیگر بازگشت کرده و محبوبیت روزافزون آن با ماهیت صلح آمیز فلسفه و گسترش جغرافیایی آن در سراسر جنوب شرقی آسیا مرتبط است ، زیرا حدود 98 درصد جمعیت بودایی جهان در منطقه آسیا و اقیانوسیه متمرکز شده اند. میراث مشترک بودیسم، پیوند های هند را فراتر از آسیای جنوب شرقی و همچنین کشورهایی مانند ژاپن ، کره و حتی چین گره زده است.در دوران نخست وزیری نارندرا مودی ، بودیسم نقش حایز اهمیتی در تقویت تعامل عمیق تر با کشورهای آسه آن به عنوان بخشی از سیاست های “شرقی به نظر رسیدن” و “شرقی عمل کردن” هند داشته است. نخست وزیر مودی در سخنرانی ویژه خود در جشن های بودا جیانتی برگزار شده در سال 2018 بر اهمیت پیوندهای بودایی با روابط هند با دیگر کشورهای (عمدتا بودایی) آسیا تأکید کرده بود.بودیسم علاوه بر تبدیل شدن به یک کاتالیزور برای ایجاد تعامل بیشتر در جامعه آسیایی ، دارای ظرفیت گردشگری عظیمی نیز هست. گام های متعددی برای بازگرداندن میراث بودایی هند و برقراری ارتباط با سایر ملل بودایی در حال انجام است. در فوریه امسال ، در هشتمین (8) نشست مجازی وزرای صنعت گردشگری و جهانگردی آسه آن – هند ، پراهلاد سینگ پاتل ، وزیر اتحادیه امور فرهنگی و گردشگری ، جی او آی، بر پیوندهای تاریخی و فرهنگی هند با کشورهای آسه آن تاکید ورزیده و اشاره کرد که آسه آن یک بازار حایز اهمیت برای گردشگری بودایی در هند به شمار می رود چرا که ترافیک قابل توجه گردشگری را در مسیر بودایی فراهم می کند. وزارت گردشگری برای ارتقاء زیرساخت ها در این راه سرمایه گذاری بزرگی کرده است. همچنین انجمن های خصوصی بین المللی بودایی را برای ایجاد آگاهی از میراث بودایی هند و همچنین افزایش تردد گردشگران خارجی به اماکن بودایی سازماندهی می کند. بودیسم ارتباطات فرهنگی و فلسفی فراتر از مرزهای جغرافیایی در هند باستان را تسهیل كرد و می توان از آن برای مقابله موفقیت آمیز با چالش های دوران معاصر نیز استفاده كرد.