سینمای هند تابستان آمریکایی

سینمای هند تابستان آمریکایی

"جشنواره فیلم هندی نیویورک"، در نوزدهمین (19) دوره خود، به تجلیل فیلم های جایگزین، خانه هنر و مستقل شبه قاره هند پرداخته است

نمایش سی و دو فیلم در طی تنها شش روز! که در میان آن ها، هفت فیلم برتر دنیا، شامل پنج فیلم برتر متعلق به ایالت متحده امریکا و دو فیلم برتر نیویورکی به نمایش در آمده، و نیز فیلم هایی به زبان های آسامی، بنگالی، تامیل، مالایایی، مراتی، کانادا، لاداکی، پنجانی و هاریانوی اکران شدند! اما مخاطبان ثابت جشنواره فیلم هندی نیویورک (NYIFF) از روی دادن این واقعیت ها متعجب نشدند. چرا که، جشنواره فیلم هندی نیویورک (NYIFF)، قدیمی ترین و معتبرترین جشنواره فیلم هندی در امریکا، به تجلیل از فیلم های تفکر برانگیز ساخته شده توسط شهروندان متعلق به شبه قاره هند در اقصی نقاط دنیا شهرت دارد. به طور جالب توجهی، داستان های بازگو شده در این فیلم ها همیشه مربوط به هند و یا هندی ها نمی شوند، بلکه، با آن کشور مرتبط می شوند! این جشنواره، در نوزدهمین (19) دوره خود، شهر نیویورک را با سیلی از فیلم های سینمایی که مرزهای جغرافیایی و سیاسی را به چالش می کشیدند، مسحور خود کرده، و همه را وادار به تمرکز بر افکار و دیالوگ های نو کرد. این جشنواره، برگزار شده بین 7تا 12 مه در سینماهای ویلیج ایست در منهتن نیویورک، به راستی که قدرت هندی های مهاجری را در بر گرفته، که با وجود این که در سراسر دنیا ساکن شده اند، روح سرزمین مادری خود را در قلب های شان حفظ کرده اند.

داستان های بازگو نشده

غیر از تنوع، چهار چیز بسیار موثر دیگری که سر لوحه جشنواره فیلم هندی نیویورک (NYIFF) سال جاری قرار داشتند، حتی در هند نیز به نمایش در نیامده بودند: نابینای نور ساخته گوریندر چادها؛ سِر اثر روهنا گرا؛ عکس ساخته ریتش باترا و آخرین رنگ ساخته ویکاس خانا. اولین فیلمی که توسط فیلم ساز انگلیسی هندی تبار ساخته شده، درباره یک نوجوان آسیایی – انگلیسی متعلق به دهه 1980 میلادی صحبت می کند که در موسیقی بروس اسپرینگستین به تسلی خاطر دست می یابد. گفته می شود که این فیلم، از داستان واقعی زندگی سرفراز منظور روزنامه نگار الهام گرفته است.

سِر متعلق به گرا، که در سال گذشته در جشنواره فیلم کن به نمایش در آمده و دو جایزه نیز – برای بهترین فیلم و بهترین بازیگر زن (تیلوتاما شومه) –  در جشنواره فیلم هندی نیویورک (NYIFF) برنده شده، داستان راتنا، یک کارگر خانگی بیوه را به تصویر می کشد. عاشقانه عصر جدید فیلم ساز بالیوود (کارگردان فیلم ظرف غذا)، ریتش باترا با عنوان “عکس“، نوازالدین صدیقی و سانیا مالهوترا را به بازی گرفته که موجب برنده شدن جایزه بهترین کارگردان در این جشنواره شد. این فیلم، داستان یک عکاس خیابانی در بمبئی را به تصویر می کشد که، به دنبال فشار مادربزرگ اش برای ازدواج، از یکی از همکلاسی های دختر در دانشکده اش کمک می خواهد. اولین فیلم سرآشپز مشهور، ویکاس خانا  با عنوان “آخرین رنگ” – بر اساس حکم دیوان عالی کشور که در ورینداوان به زنان بیوه اجازه بازی در مراسم هولی را می داد – با برانگیختن تحسین فراوان،  پایان بخش جشنواره بود. همچنین نوزده (19) فیلم بومی به زبان های بنگالی، آسامی، مراتی، تامیل و زبان های دیگر مورد تماشا و توجه عموم قرار گرفتند.

طبق نظر آسیم چهابرا، مدیر جشنواره، این رویداد شاهد نمایش قوی از سینمای بومی هند شامل فیلم های کودکان لاداکی – کشمیری بود. او اظهار می دارد “ما برای به اشتراک گذاشتن مجموعه شگفت انگیزی از فیلم های نوین سینمای هند افتخار می کنیم. انتخاب این عناوین استثنایی نمایش زیبایی، قدرت و شکوه داستان پردازی فیلم در بهترین نوع خود است.” راکش کائول، معاون شورای هنری هند – امریکا (IAAC)، یکی از اعضای اصلی جشنواره فیلم هندی نیویورک (NYIFF) ضمن موافقت با این سخنان ادامه می دهد “سینمای بومی، ماهیت واقعی هند را آشکار کرده، و مخاطبان حاضر در نیویورک توانسته اند شکوه و عظمت هند را از طریق این جشنواره ببینند.”

بنیان گذاران

این جشنواره توسط آرون شیوداسانی ساکن در نیویورک بنیان گذاشته شده که در طی 20 سال تا زمان بازنشستگی، با موفقیت آن را برگزار کرده است. در حال حاضر، جانشینان او با حضور مشارکت کنندگان جدید، جشنواره را به سطح بعدی ارتقا می دهند. استاد سارود امجد علی خان آخرین عضو معرفی شده به هیات مدیره شورای هنری هند – امریکا (IAAC) بوده و همچنین سرآشپز مشهور، ویکاس خانا به عنوان سفیر ویژه شورای هنری هند – امریکا (IAAC) انتخاب شده است. خانا که فیلم او با بازی نینا گوپتا حول روابط مهمی می چرخد، می گوید “فیلم من درباره نمادها، تابوهای اجتماعی، و مهم تر از همه، اشخاصی است که از دید جامعه مطرود (خارج از کاست) شناخته می شوند. من همیشه به نقل این داستان تمایل داشته و برای نقل آن به مخاطبان مناسب نیاز داشته ام. این جشنواره، صحنه کاملی را برای ام فراهم کرد.” فیلم دیگری که در این جشنواره بسیار مورد بحث قرار گرفت، سیندهوستان، مستند اکران شده در جشنواره فیلم هندی نیویورک (NYIFF) ساخته ی پیرایش گر نامدار، ساپنا بهاونانی بود که از فرهنگ سیندی می گوید. بهاونانی با صحبت از فیلم خود و نیز جشنواره فیلم هندی نیویورک (NYIFF) گفت ” جشنواره فیلم هندی نیویورک (NYIFF) زمینه ای عالی برای حضور اولین فیلم من در میان برترین های جهان بود. مخاطبین هیجان زده و حمایت گر بوده، و نمایش نیز فوق العاده بود.”

به هر حال، این جشنواره تنها بر فیلم های جایگزین تمرکز نکرد. مادهومیتا که فیلم تامیل اش با عنوان کی دی (KD) بخشی از فیلم های اکران شده در این جشنواره بود، اظهار می دارد “به طور معمول، یک سوء تفاهم در میان مخاطبین هندی وجود دارد؛ این که، اگر فیلمی حول جشنواره های ویژه فیلم به نمایش در آید، تنها مختص به مخاطبین خاصی می باشد. بر خلاف این تصور، معمولا جشنواره های فیلم ترکیبی از هر دو مجموعه فیلم را در بر می گیرند.”

در حالی که بالیوود، صنعت فیلم سازی غول پیکر هند، هر ساله صدها نسخه فیلم با بودجه های کلان را توسعه می دهد، فیلم سازان سراسر کشور در شرایطی محدود تر، به شکل خستگی ناپذیری برای زندگی بخشیدن به داستان های بی نظیر و منحصر به فرد تلاش می کنند. و جشنواره هایی مانند جشنواره فیلم هندی نیویورک (NYIFF) برای این اذهان خلاق، سکوی نمایش بین المللی فراهم می کند، دقیقا همان طور که کارگردان جشنواره، آسیم چهابرا به طور خلاصه بیان می کند “این جشنواره با هدف ترویج فیلم هایی که شانس دیگری برای رسیدن به نیویورک و یا مخاطبان جهانی ندارند، فعالیت می کند. ما در تلاش هستیم که هر داستانی که گفته می شود، شنیده نیز شود!”