همه جهان یک صحنه نمایش است
این گروه های رقص از حواشی شهر بمبئی، با شهامت با شک و تردید های اجتماعی رو به رو شده و از محدودیت های مالی گذر کرده اند و هم اکنون، به سرعت طوفان صحنه های نمایش سر تا سر جهان را در می نوردند
نامیده شده با عنوان مایاناگری، شهر رویا و یا بمبئی – جذابیت پایتخت سرگرمی هند از رونق نمیفتد. هر روز، صد ها تن از هنرمندان مشتاق با امید بزرگِ مشهور شدن و رسیدن به کانون توجه، برای دنبال کردن رویاهای خود به این شهر وارد می شوند. در حالی که این شهر جاه طلبی های هزاران نفر را در خود جای داده، خانه افتخار تعداد معدودی از گروه های رقص نیز به شمار می رود – کوچک و بزرگ – که نه تنها تعریف و تمجیدها، عناوین و ستایش های بین المللی را به دست آورده اند، بلکه توانسته اند در صحنه رقص جهانی، جایگاه ویژه ای برای هند تعریف کنند. به عنوان مثال، گروه کینگز یونایتد را در نظر بگیرید. این گروه رقص هیپ هاپ که در میان طرف دارانش با عنوان “کینگز” نامیده شده و توسط بنیان گذار خود، سورش موکوند رهبری می شود، طعم اولین موفقیت خود را وقتی چشید که در سال 2009 جایزه “بوگی ووگی” (یک رقص هندی با نمایش واقعیت) را با خود به خانه برد. وقتی آن ها روی بعضی از بهترین گروه های رقص معاصر جهان را کم کرده و در نمایش واقعی دنیای رقص آمریکا در سال 2019 برنده شدند، به راستی آخرین میخ خود را نیز کوبیدند.
اما داستان موفقیت این گروه رقص که موکوند و پارت ویاس به همکاری یک دیگر آن را بنیان گذاشتند، به این آسانی ها هم نبوده است. اعضای این گروه نه تنها با شک و تردید و بدبینی ها در برابر جاه طلبی شان رو به رو شدند، بلکه می بایست با محدودیت های مالی خود نیز کنار بیایند. موکوند می گوید “برای بسیاری از اعضای گروه که از خانواده های از لحاظ مالی نه چندان مرفهی می آمدند، رقص تنها خاست گاه فرار بود. ما نمایش خود را اجرا کرده و با در آمد مان، مخارج خانواده های مان را تامین می کردیم.” برای گروه کینگز یونایتد، زندگی پس از کسب موفقیت بین المللی کاملا فرق کرد. موکوند که سفر او الهام بخش فیلم رمو دی سوزا، رقصنده و طراح رقص بالیوود، با عنوان “هر کسی می تواند برقصد” در سال 2015 بود، بیان می کند “این برد برای ما فرصت های بی شماری را رقم زد، و حالا ما برای حضور در رویدادهای متعدد در کشورهای مختلف به طور مداوم در حال سفر هستیم. به تازگی اولین کارگاه آموزشی بین المللی خود را در امریکا برگزار کرده و برنامه ریزی کرده ایم که به زودی به کانادا و اروپا نیز سفر کنیم.همچنین، اخیرا ساخت اولین فیلم بین المللی خود را در کشور فیلیپین آغاز کرده ایم. این تازه شروع کار است؛ ما راه درازی در پیش داریم.” و آخرین پَر افتخار بر روی کلاه موکوند؟ نامزدی یک امی در رده “طراحی رقص برای برنامه تنوع یا واقعیت“!
موکوند و گروه رقص پر شور او تنها اشخاصی نیستند که تمام سختی ها را بر جان خریده و توانسته اند موفقیت را در بر بگیرند. گروه B.E.A.ST (بورن اتیکال ابیلیتیز آن استریتز) مود بسیار به آن ها نزدیک است. از رقص برک تا رقص هیپ هاپ داگی، و از پاپ تا رقص های خیابانی لایف فیت، و غیره – “رقص های خیابانی” زیادی نیستند که این گروه با استعداد در آن ها تخصص نداشته باشد. عواملی که به شکل گیری گروه B.E.A.ST مود در سال 2013 منجر شد، داستان شنیدنی دارد که خیلی شبیه به سفر آن ها تا به امروز است. سونیک، یکی از اعضای گروه می گوید “ما (رقاصان نینجا، میک 62 و سونیک) از بنگلور به بمبئی بر می گشتیم در حالی که همه وسایل مان دزدیده شده بودند. ما به لطف همراهی با یک دیگر با این مشکل کنار آمدیم و به هرشکلی بود خود را به خانه رساندیم. بعد فهمیدیم که اگر توانسته ایم در کنار هم دیگر از عهده این شرایط بر آییم، می توانیم بر هر مشکل دیگری نیز غلبه کنیم. و این ایده، به شکل گیری این گروه رقص منجر شد که نه تنها برای رقص برک پسران، بلکه برای برک دختران، هیپ هاپ و رقص های خیابانی نیز به خود می بالد.” به هر حال، راه پیش رو دراز و پر از دست انداز های نا مطمئن بود، اما هیچ چیز نتوانست مانع تیم برای رسیدن به سطحی فوق العاده شود. سونیک ادامه می دهد “ما هیچ استودیویی نداشتیم، بنابراین در محوطه خارج یک فروشگاه در خیابان ناگارداس در محله آندری شرقی تمرین رقص می کردیم. این فروشگاه در ساعت 8 شب تعطیل می شد، و ما می توانستیم ساعت 8:30 دور هم جمع شده و تمرین را آغاز کنیم. ما با چالش های زیادی مانند باران های سنگین، شکایت های همسایه ها و خیلی چیزهای دیگر مقابله کردیم.”
اما همان طور که آن ها می گویند، ” با اشتیاق بی پروا رویاهای تان را دنبال کنید و به شما ارتفاعاتی می بخشد که هرگز تصور نمی کردید بتوانید به آنجا برسید” – این گروه نه تنها توانستند نام خود را در مدار رقص ملی و نیز جهانی حک کنند، بلکه قادر به ثبت نام خود در زمینه رقص برک در کتاب رکورد لیمکا نیز شدند! اما چیزی که موجب تثبیت استعدادها و تجربه و تخصص اعضای گروه شد، بردشان در رویدادی با عنوان جام جهانی رقص خیابانی کیپ آن دنسینگ (KOD) در سال 2017 بود. برای مبتدیان، جام جهانی کیپ آن دنسینگ (KOD) در زمینه رقص خیابانی و هیچ هاپ، ارزشی برابر با جام جهانی کریکت دارد. B.E.A.ST مود نه تنها برنده ی مسابقات مقدماتی هند برای این رقابت های معتبر جهانی بود که در سال 2004 در پکن آغاز شد، بلکه راه خود را تا حضور به عنوان نمایندگان کشور در رقابت فینال برگزار شده در کره جنوبی و در نهایت برد مسابقه فینال، ادامه داد! در واقع، در سال 2020، اعضای گروه به عنوان مدافعین عنوان قهرمانی در مسابقات شرکت خواهند کرد.
الویس ماسکارنهاس و نامراتا ویتکه رقصندگان سالسای دو نفره نیز از این افتخارات دور نمانده اند. در سال 2018، آن ها برای شرکت در گرد همایی جام جهانی سالسا، تمام مسیر را از حواشی بمبئی تا میامی امریکا سفر کردند. این سفر برای شان تقریبا 800.000 روپیه هزینه داشت اما، برای جمع کردن تمام پول ها و پس اندازشان برای تهیه این مبلغ، هیچ شکی به دل راه ندادند. در واقع، نامراتا که شغل خود را به عنوان تهیه کننده تلویزیون ترک کرد تا اشتیاق اش به رقص را دنبال کند، سپرده های ثابت خود را شکست و برای رسیدن به آنجا، به پس اندازهای دیگر خود نیز چنگ انداخت. الویس هم، آخرین سپرده های خود را برای تهیه بلیط به نیویورک خرج کرد. و بالاخره، سخت کوشی و فداکاری های شان ثمر داد. در حالی که الویس یک مدال طلا در رده سالسای مردان با عنوان رایزینگ استار به دست آورد، نامراتا نیز در سبک آزاد در مقام دوم درخشید. الویس که از میان تمام رقصندگان بیشتر از پرابهو دوا، مایکل جکسون و تایت آیز الهام گرفته، می گوید “مشکلات مالی یکی از بزرگ ترین موانع پیش روی مان بود. سفر به عنوان نمایندگان کشور با سرمایه شخصی، اصلا کار آسانی نیست. رقص به عنوان یک حرفه، سازگار با هند نیست. ما باید برای تمرین و آموزش هزینه کنیم و در قالب حمایت مالی نیز پشتیبانی زیادی وجود ندارد. اما سفر به یک صحنه اجرای بین المللی، صرفاً روی بال های رقص، کاری است که هر رقصنده ای آرزوی انجام آن را دارد. این که من را در سطح جهانی شناخته اند و سبک رقص ام را مورد قدردانی قرار داده اند، بسیار فروتنانه بود.”