حکایتی بر روی دو چرخ
ما تصور می کنیم هر تصمیمی که امروز می گیریم مبتنی بر یک معراج عمومی است که از اتفاقات دنیا تاثیر می گیریم. به ندرت به یاد می آوریم که آگاهی خودمان و تأثیر تصمیمات خود را بر روی آن لحاظ کنیم. من به خصوص پس از سفر انفرادی در بعضی از مناطق دیدنی در آسیا درک کرده ام که رضایت از خودم همیشه باعث می شود احساس بهتری نسبت به تصمیم های خود ، و در نتیجه به طور کلی خودم داشته باشم.
بنابراین، وقتی فرصت حضور در یک سفر (رفت و برگشت) با سه همراه زن دیگر با موتور سیکلت از حیدرآباد به ویتنام در مقابلم قرار گرفت ، تقریباً غیر واقعی به نظر می رسید. بازدید از همسایگان مان با فرود در فرودگاه و گرفتن یک تور گردشگری همراه با راهنما بدون شک جالب بود اما رانندگی در میان شهرها و حومه روستاها خیلی چالش برانگیزتر به نظر می رسید. رانندگی موتور سیکلت 400 سی سی که جاده زیر پای شما را از هم می شکافد ، در طول شش کشور ، با طی حدود 17000 کیلومتر در بزرگراه سه وجهی جدید هند – میانمار – تایلند که تازه تاسیس شده بود ، به صورت یک ماجراجویی مادام العمر به چشم می آمد.
اولین گام
تا آن زمان ، موتور سواری چند روزه در بزرگراه های باز آنقدر برای ام دور از ذهن بود که حتی به خودم اجازه نمی دادم امتحانش کنم. سال ها مادر بودن ، کارمند و همسر بودن روحیه ریسک پذیر من را از بین برده بود.
ملاحظه کاری و مهار من تا زمانی ادامه یافت که ناگهان، ادیتی، دختر بزرگترم پرسید که چرا من وسایلم ام را برای سفر بسته بندی نکردم. به نظر می رسید نگاه خیره اش همانطور که بازیگوشانه ابروهای اش را برای ام پیچ تاب می داد سعی دارد به من بگوید “برو و کار بزرگی انجام بده یا در خانه بمان”. می دانستم، من در همان لحظه فهمیدم که اولین قدم، سخت ترین خواهد بود ، فقط باید یک جهش مثال زدنی باشد.
چند هفته بعد تاثیر کامل کلمات دخترم به سوی من برگشت ، وقتي به خوبی حرکت را آغاز کرده بودیم ، يك شب در يك جنگل بکر و تاريك واقع در دامنه اراكان در غرب ميانمار در زير یک درخت متوقف شديم. این ساعت شب در خانه ، داشتم شام را روی میز آماده می کردم. اما ، در اینجا ، در این کشور زیبا ، به روزی که تصمیم گرفتم جزئی از این سفر باشم فکر کردم. وقتی تصمیم گرفتم که دیگر اجازه ندهم چیزی محدودم کند – خواه هنجارهای اجتماعی ، وظایف و مسئولیت های تصور شده ، معلولیت سن و تناسب اندام ، شرایط زمان بندی امتحان یا موذیانه ترین آن ها، ترس از خودخواه به نظر رسیدن.
سفر آغاز می شود
سفر ما به خودی خود یک تجربه بود – برای اولین بار در زندگی هیچ نگرانی در مورد مقصدم نداشتم ، هر کیلومتر از مسیر را که پشت سر می گذاشتیم، به اندازه توان ام هیجان زده می شدم و همیشه خوشحال ام که در کل، تقریباً 17،000 کیلومتر را باید سپری می کردم.
هنگامی که حدود 2 هزار و 800 کیلومتر از حیدرآباد فاصله داشتیم ، جایی که سفر ما آغاز شده بود و 300 کیلومتر از موره، پاسگاه کوچکی در مرز هند – دروازه ورودی میانمار دور شدیم، صداهایی شنیدیم که فریاد می زدند: “ایندوه! ایندیا!” جمعی از پسران و دختران برای مان دست تکان می دادند و ما را تشویق می کردند. ما نیز برای شان دست تکان دادیم. پس از آن، وقتی از میانمار عبور کردیم و در لائوس ، کامبوج و ویتنام رانندگی می کردیم ، بارها و بارها این عبارت را با صدای بلند شنیدیم. تشویق ها همیشه با لبخند و آرزوی موفقیت با نشان دست همراه بود و بسیاری هم به سه رنگی که روی کاپشن های سواری ما وصل شده بود ، اشاره می کردند.
هنگام عبور از رودخانه های ایراوادی و مکونگ ، آثار بی نظیر میراث مشترک خود را دیدیم. ما آن را در بناهای تاریخی “مای سان” متعلق به سلسله چامپا ، واقع در ویتنام احساس کردیم. ما آن را در مناطق باستانی بودایی باگان دیدیم. در معابد باستانی هندو در قلب آسیای جنوب شرقی ، خیلی دور از خانه ، من نمی توانم تحت تاثیر شجاعت اجداد خود قرار نگیرم و دوباره به خود یادآور نشوم که ما واقعاً از خاندان غرور آمیز ماجراجویان بی پروا هستیم.
فردای بهتر
پس از اینکه یک روزنامه ویتنامی مقاله ای را درباره سفر ما منتشر کرد ، یک باشگاه موتور سواری محلی برای دیدار با ما به حومه شهر آمد و ما را تا شهر هوشی مین همراهی کرد – ما حتی یک کلمه از زبان یکدیگر را نمی دانستیم ، اما این رفاقت و همراهی غیرقابل توصیف بود. من اعتماد به نفس عمیقی احساس کردم که به عنوان دوستانی در سرزمین های آشنا و در عین حال خارجی رانندگی می کردم.
شنیدن و خواندن در مورد ابتکارات متفاوت با هدف پل زدن بین فاصله ها و کوتاه کردن مسافت بین مردم و سنت ها همیشه برای ام جالب بود. اما ، در حالی که من این مسیرها را می پیمودم ، چشمان ام افق پیش رو را به خوبی می دید ، جاده خیس زیر چرخ های موتورم حرکت می کرد ، فهمیدم که چنین مسافرت هایی است که شما را به نبرد با عناصر وامی دارند ، با افراد جدیدی ملاقات می کنید و داستان های تان را به اشتراک می گذارید ، که فرهنگ ها را برای فردای بهتر گرد هم می آورند؛ سرشار از درک متقابل و شفقت دو طرفه.
Highlights
اقامت موقت در هیمالیا
مناظر در حال تغییر- از دره های سر سبز چامبا و کینائور، شما به سمت بیابان های سرد اسپیتی ، لاهوال و سپس به سوی له رهسپار می شوید
صومعه های بودایی دانکار، تابو (اسپیتی)، اسپیتوک و سانکار (له)
پارک های ملی در ارتفاعات بالا مانند پین ولی و همیس
دلخوشی های شمال شرقی
از صعودهای مرتفع با شیب زیاد در ارتفاعاتی که شما را به تاوانگ منتهی می کنند تا جاده های نرم و صاف و باران خورده اطراف چراپونجی ، این سفر برای همه موتور سواران چیزی در چنته دارد
بازدید از مناطقی محافظت شده ای شامل متراکم ترین جنگل های منطقه مانند جنگل های محافظت شده چراپونجی – ماوسینرام را نباید از دست داد
خلوت جنوبی
با وجود جاده های پر پیچ و خمی که در میان مناظر سرسبز اوتی و آبشارهای دیدنی کودایکانال که در تامیل نادو صعود می کنند ، این اقامتگاه جنوبی برای استراحت آخر هفته بی نظیر است.
اوتی یک شهر تفریحی در کوههای غربی گاتز است
بناهای تاریخی قدیمی مانند کاخ میسور و کلیسای سنت فیلومینا
تار (سرزمین) شوخ طبع
هیچ راهی بهتر از کاوش در سرزمین باشکوه راجستان با تکان های مداوم یک موتور سیکلت وجود ندارد. جذابیت روستایی این ایالت، موضوعی است که اگر این ایالت را با آرامش خاطر طی نکنید ، از دست خواهید داد. با توجه به گرمای شدید فصل تابستان ، بهترین زمان برای برنامه ریزی برای این سفر، در طول ماه های زمستانی نوامبر- فوریه است.
مسیر: جیپور – بیکانر – جودپور – جایلسالمر (حدود 870 کیلومتر)
بزرگراه سه وجهی 1,360 هند – میانمار – تایلند (IMT)، یک اقدام مثمر ثمر مربوط به هند ، میانمار و تایلند است. این بزرگراه، از موره در مانیپور تا مائه سوت در تایلند را از طریق میانمار می پیماید. این مسیر همچنین به عنوان یکی از پر چالش ترین سفرهای جاده ای در منطقه ظاهر شده است. یک مدار کامل به همراه بزرگراه IMT ، از طریق لائوس و کامبوج تا ویتنام ادامه دارد.
مسیر سه جانبه :
موره (هند) > تامو (میانمار) > کاله میو> نایپیتاو > یانگون (میانمار) (Mynamar) > مائه سوت (تایلند) (حدود 1,360 کیلومتر)