چند نمونه از رازهای لاداک

چند نمونه از رازهای لاداک

پایتخت لاداک، له و مناطق اطراف آن ، سرزمینی با چشم اندازهای زنده و فرهنگی حتی پر جنب و جوش تر از رنگ های این چشم اندازها است. علاقه مندان به گردشگری، آنوراگ مالیک و پریا گاناپاتی ما را به سفری می برند تا جنبه های ناشناخته ای از میراث و سنت له را با ساکنان محلی این منطقه کشف کنیم

منطقه کوهستانی لاداک که توسط رشته کوه های کاراکورام و همچنین هیمالیا در بر گرفته شده است، زمانی سرزمینی سخت بود که هیچ کس جز قبایل کوچ نشین قادر به سفر به آنجا نبود. حتی امروزه ، این منطقه چشمگیر ، از لحاظ تراکم جمعیت، یکی از خلوت ترین مناطق جهان به شمار می رود. از زمانی که این منطقه در سال 1974 برای بازدید گردشگران گشوده شد ، لاداک ، به ویژه له ، شهر اصلی این قلمروی اتحادیه ، حجم زیادی از گردشگران را به خود جذب می کند (بین ماه های مه و سپتامبر) ، که با چشم انداز منحصر به فرد و گزینه های هیجان انگیز ماجراجویانه و فرهنگی پر جنب و جوش مسحور می شوند. لاداک، از امکان کاوش در مناظر کوهستانی ماورایی و عجیب و غریب مزین به نقاط مختلف صومعه های بودایی گرفته، تا امکان آشنایی با فرهنگ منحصر به فرد منطقه – تجربیات متنوعی را ارائه می دهد. به هر حال ، یکی از غنی ترین روش های سفر، همراهی با افراد محلی است که نمایی از زندگی خود را ارائه می دهند و همچنین به کشف جنبه های ناشناخته منطقه کمک می کنند. در اینجا چند تجربه رمزآلود و نه چندان شناخته شده ی شهر له آورده شده است.

شهر قدیمی

در اوایل قرن پانزدهم (15)، دراگپا بومدی ، حاکم وقت پادشاهی لاداک ، اولین استحکامات را در پایتخت خود ، له و همچنین قلعه کوچک سمو بنا کرد. در قرن 17 ، پادشاه سنگه نامگیال ، قصر عظیم نه طبقه له یا کاخ لاچن پالکار را ساخت. در حالی که این کاخ در اواسط قرن نوزدهم (19) توسط خانواده سلطنتی رها شده بود ، حتی امروزه ، این ساختار چشمگیر با بقایای استحکامات دیوارهای کاه گلی بر پا مانده که در تار و پور شهر قدیمی بافته می شود. در حالی که این کاخ یکی از دیدنی ترین مکان های له است ، بازدید از شهر قدیمی تاریخی اغلب از دست می رود. این منطقه به گویش محلی کاریوگ نامیده می شود که به خانه های مسکونی و فضاهای اجتماعی اشاره دارد. یک مقدمه بی نقص برای شهرستان له باستانی، یک پیاده روی میراثی است. پیاده روی با راهنمایی سونام گیاتسو ، معلم سابق اقتصاد که اکنون خود را به حفظ میراث فرهنگی لاداک اختصاص داده است ، این پیاده روی ، گردشگران را در پیچ و خم کوچه های شهر قدیمی مسحور می کند. شهر قدیمی له که قدمت آن به قرن 17 برمی گردد، ترکیبی از حدود 200 خانه مسکونی ساخته شده از گل ، سنگ و چوب است که در دیوارهای خاکی فرو برده شده در پایه کاخ له محصور شده اند. با وجود سال ها خرابی ، شهر قدیمی متعلق به له یکی از معدود نمونه های باقی مانده از یک زیستگاه شهری دست نخورده واقع در تبت – هیمالیا است.از میان 180 خانه میراثی در شهر قدیم ، 40 خانه حفاظت شده اند ، از جمله خانه اونپو (ستاره شناس) ، خانه صوفی (بازرگان) و خانه هور یارکاندی، که متعلق به فرزندان خانواده ای است که بیش از 100 سال پیش از یارکاند در چین به لاداک مهاجرت کرده اند. پروژه آزمایشی حفاظت از یک خانه متعلق به صنعتگر فلزی ، برنده جایزه ای از یونسکو برای اجرای بهترین شیوه ی حفاظت شد.

موزه آسیای میانه

لاداک که در چهارراه متعلق به مسیرهای کاروانی عبور از آسیای مرکزی واقع شده است ، از طریق تجارت از شهرهای باستانی سمرقند و بخارا واقع در ازبکستان کنونی ، تبت ، بخش هایی از چین و افغانستان شکل گرفته است و بسیاری از این مسیرها در شهر له به هم می رسند. در یک دوره زمانی ، له به یک پاتیل بزرگ جوشان از فرهنگ تبدیل شد. موزه آسیای میانه له برای بزرگداشت و حفظ این جنبه مهم از تاریخ لاداک راه اندازی شده است. این موزه چهار طبقه که توسط وزارت فرهنگ ، دولت هند پشتیبانی می شود ، در باغهای ساس سوما ساخته شده است که زمانی محل اقامت کاروان ها بوده است. این بنا که به شکل برج های دژ مانند تبتی-لاداکی طراحی شده ، با مصالح ساختمانی سنتی لاداکی مانند سنگ ، چوب و گل ساخته شده است.داخل این ساختمان، یادگاری های به جا مانده از تجارت کاروان ، قاب پنجره های قدیمی ، انبار غذا و آشپزخانه لاداکی – با مجموعه بی عیب و نقصی از ظروف درخشان – قرار دارد که در آن می توانید ناهار سفارش دهید. این موزه نقش له را در تجارت جاده ابریشم ثبت می کند و همچنین در محوطه خود منزل قدیمی ترین مسجد له و درخت مقدسی معروف به داتون صاحب است که گفته می شود 500 سال قدمت دارد. بنا به داستان های نقل شده، در سال 1517، سیک گورو، گورو ناناکجی در سفر خود به تبت، از له عبور کرده و شاخه مسواک داتون (مسواک) خود را در محلی در نزدیکی موزه کنونی کاشته است. شاخه به یک درخت تبدیل شد و سایه خود را به کاروان ها بخشید. این بخش توسط گورودوارا سری داتون صاحب شناخته شده است.

مسیر فرش

خیابان ناوشر، یکی از قدیمی ترین مسیرهای له است که فروشگاه های فرش بسیاری را در خود جای داده است ، به همین دلیل این خیابان به نام خیابان فرش نیز شناخته می شود. جیگمات نوربو ، طراح مد محلی ، که یک فروشگاه سفارشی مد لاداکی را اداره می کند ، می گوید که در اینجا یک دروازه درآمد باستانی برای جمع آوری مالیات وجود داشت ، که دیگر وجود ندارد. با این حال ، می توانید از کاروانسرای 120 ساله ، آخرین بنای میراث باقی مانده در اینجا دیدن کنید.دقیقا همسایه کناری این مکان ، نزدیک زمین پولو ، محل اقامت جیگمات جایگاه یک موزه نساجی چشمگیر است که راه اندازی آن پنج سال به طول انجامید. با گنجانیدن ترکیب عناصری از معماری لاداکی ، این مکان طراحی های سفارشی لاداکی را از طریق تابلوهایی با خلق و خوی مد به ثبت می رساند. ، درست مانند غذاخوری خصوصی و مسیرهای انتخاب شده برای میهمانان، بازدیدها فقط با دعوت قبلی صورت می پذیرند.

شیلینگ – روستایی از صنعتگران فلز

در شیلینگ ، دهکده ای که حدود یک ساعت با له فاصله دارد ، صنعتگران فلز قرن ها به ساخت ابزار موسیقی ، مجسمه ها و همچنین لوازم خانگی مشغول بوده اند. در قرن شانزدهم (16)، پادشاه دلدان نامگیال، پنج فلزکار ماهر نواری را از نپال دعوت کرد تا برای ساخت مجسمه مسی دو طبقه لرد بودا برای صومعه شی واقع در نزدیکی شهر له ، هنر خود را به کار گیرند. وی که بسیار تحت تأثیر مهارت آنها قرار گرفته بود، زمینی را برای اقامت دائم به آنها پیشنهاد کرد. آنها یک دره خاص را در کنار رودخانه زانسکار انتخاب کردند که غنی از ذخایر مس بود (زنگ به زبان تبتی به معنای مس و اسکار به معنی دره می باشد). مکانی که آنها در آن مستقر شدند “شیلینگ” – شی به معنی خارجی و لینگ به معنی مکان – یا “سرزمین بیگانگان” نامیده می شد. در طی قرون ، فرزندان و نوادگان آنها با جامعه محلی آمیخته شده و امروزه خداوند شیوا را می پرستند ، البته به سبک بودایی. صنعتگران شیلینگ در سراسر لاداک به ساخت مجسمه ها و استوپاها پرداخته، و علاوه بر طراحی آلات موسیقی برای صومعه های نوبرا و همیس ، تقریباً به همه آشپزخانه های لاداکی وسایل برنجی و ظروف مسی افزودند.سوانگ ، که در خانواده ای از صنعتگران فلز متولد شده است ، گردشگران را به خانه – موزه خود می برد که ظروف میراث خانوادگی اش را به نمایش می گذارد. بدون ابزارها یا دستگاه های مدرن ، با استفاده از وسایل و تکنیک های دست ساز متعلق به قرن 16 ، آنها مجموعه ای خیره کننده از ظروف فلزی را در ترکیب مس ، نقره و برنج تولید می کنند. در این مکان انواع مختلفی از وسایل برنده، مته ، چکش و زونگ (میخ) علاوه بر تنگبو (ملاقه) ، چانگ (گلدان) ، فیفور (ظروف حبوبات) و فانگ (دوک بافندگی) در معرض نمایش قرار گرفته است. با نگاهی دقیق به زومال (ریخته گری) فرایند جالبی آشکار می شود – صنعتگران آب را از روی یک زردآلو جاری کرده و ظروف را یک شب زیر این آب می گذارند؛ اسید حاصل، سیاهی ها را خورده و به محصولات درخشندگی می بخشد.

ظروف سفالین

در حدود 40 کیلومتری شهر له، صومعه باسگو (گومپا) واقع شده است که در نزدیکی آن، لیکیر قرار دارد ، جایی که پادشاه جامیانگ نامگیال به سفالگری رونق بخشید، زیرا خاک رس به راحتی در اینجا موجود بود. تپه ای که صومعه روی آن قرار دارد به شکل کلاف است. افسانه ها می گویند که گومپا توسط دو مار بزرگ (ناگاس) ناندا و تاکساکو محافظت می شود ، از این رو نام آن کلو – کیل یا “محاصره شده توسط ناگاس” است. لامچونگ سپایل شصت ساله ، با کمک پسرش ریگزین نامگیال ، از 15 سالگی مشغول ساخت ظروف سفالی بوده و تنها جنگجوی کهنه کار در این سنت 350 ساله به شمار می رود. این کار طاقت فرسایی است زیرا باید سرگین ها را برای رونق آتش گلدان هایش از کوه ها جمع آوری کند.فرهنگ لاداک با انتقال کالاها و ایده ها از سراسر کشورهای همسایه شکل گرفته است که توسط مسیرهای مختلف جاده ابریشم به هم متصل شده اند. با این حال ، در طول قرن ها ، برخی از هویت های فرهنگی آن به فراموشی سپرده شده و اماکن متعلق به میراث فرهنگی منطقه تقریبا از میان رفته اند. امروزه، با هدایت دولت و با تلاش ساکنان محلی و دانشمندان ، تاریخ و سنت منطقه در حال احیا بوده و برای آیندگان حفظ می شود.